Vladimir Boekovsky was een van de belangrijkste dissidenten van de Sovjet-Unie van na de oorlog. Met name in de jaren 1960 en 1970 toonde hij talrijke mensenrechtenschendingen van het sovjet-regime aan, waaronder misbruik van psychiatrie voor politieke doelstellingen.

De geschiedenis van de Sovjet-Unie (1922-1991) is veel te weinig bestudeerd en behandeld, en vooral te weinig begrepen, – met name wat betreft de financiële achtergronden van de eenpartijstaat en de voortdurende clandestiene steun vanuit het Westen – waardoor de grondslagen van dit systeem kunnen worden gebruikt om nieuwe superstaten te stichten onder een andere naam.

In deze video uit 2006 biedt Boekovsky een samenvatting van de overeenkomsten tussen de Sovjet-Unie en de Europese Unie. De overeenkomsten zijn in de tien jaar die sindsdien zijn verstreken niet kleiner, maar groter geworden.

Het doel van beide superstaten is hetzelfde: het vervangen van nationale staten door een multinationale superstaat met een nieuwe, transnationale identiteit. Daartoe moet eerst de soevereiniteit van de lidstaten volgens het principe van de salamitactiek – de negatieve geleidelijkheid – worden teniet gedaan.

Dat is reeds gelukt omdat sinds een decennium omstreeks 80% van de wetgeving uit Brussel komt. Een land dat zijn eigen wetten niet meer maakt, is in feite niet meer soeverein. De federale richtlijnen worden eenvoudigweg omgezet in nationale wetgeving. De nationale parlementen zijn daarmee in feite uitvoerende organen van de Europese Commissie geworden.

De tactiek van de machtsovername door de Europese Commissie is simpel: noem de dingen bij andere namen om het volk zand in de ogen te strooien: de Europese regering heet “commissie”, de ministers heten “commissarissen”, decreten heten “richtlijnen”, de eerste minister en regeringsleider heet “voorzitter” van “de commissie”, de Europese Grondwet heet “Verdrag van Lissabon”, etc. Verander tegelijkertijd de betekenis of functie van bestaande nationale instellingen, zonder de naam te veranderen. Nationale volksvertegenwoordigingen behouden hun naam, terwijl ze in feite hun kiezers in 80% van de gevallen niet meer vertegenwoordigen.

Hanteer naast elkaar namen die op elkaar lijken, maar waarachter verschillende organen schuilgaan, zodat mensen in verwarring raken, zoals “Europese Raad” (vergadering regeringsleiders van 28 lidstaten), “Raad van Europa” (de 28 lidstaten + 19 andere landen), “Raad van de Europese Unie” (vergadering van ministers lidstaten), “Raad van Ministers” (idem), “Raad” (ibidem), of “Europese Unie” en “Europese Economische Gemeenschap” (1958), “Europese Gemeenschappen” (1967) en “Europese Gemeenschap” (1993).

Snapt u het nog?

Vraag 10 collega’s op uw werk, wat het verschil is tussen
– de “Europese Raad” en de “Raad van Europa”
– tussen de “Raad van Europa” en de “Raad van de Europese Unie”
– tussen de “Raad” en de “Europese Raad”
– tussen de “Raad” en de “Raad van Europa”
– tussen “Europese Gemeenschappen” en “Europese Gemeenschap”

Zelfs 90% van de hoger opgeleiden zal dat niet weten. Waarschijnlijk weet minder dan 1% van de bevolking het antwoord op bovenstaande vier vragen die toch essentieel zijn voor een begrip van de wijze waarop de federale overheid in Brussel functioneert.

Het diabolische is echter dat er achter dat bewust opgetrokken rookgordijn een reële machtsovername gaande is, die gebaseerd is op deceptie en geleidelijkheid. Als iemand in één keer op je tenen springt, geef je hem een duw. Maar als iemand centimetertje voor centimetertje dichterbij schuifelt, wanneer duw je hem dan weg? En hoe voorkom je dat jij dan als agressor wordt aangemerkt? Je ruimte ben je dan kwijt en die krijg je niet meer zonder slag of stoot terug.

Sterker nog, als je je ruimte terug wilt, ben je “eurosceptisch”, “nationalistisch” of “extremistisch”.

Tegen de tijd dat de mensen erachter komen wat er achter het rookgordijn allemaal is besloten, is het toch al te laat voor hen om er iets aan te doen.

Boekovsky kent al die trucjes vanuit zijn verleden in de verschillende fases van de communistische dictatuur. Hij is waarschijnlijk de auteur van de term “EUSSR”, die de overeenkomsten tussen de EU en de USSR aangeeft. Voor de reden waaróm de EU zo op de SU lijkt, zie zijn interview in de Brussels Journal van 27 februari 2006.

Het laatste wapenfeit in de vernietiging van de nationale staten is het vluchtelingenbeleid van de Europese Unie. Doordat iedereen die één voet op Europese grond zet, mag blijven, worden behalve echte vluchtelingen ook vele miljoenen economische migranten binnengehaald. Die fungeren, zonder dat ze het weten, als invasiemacht die de traditionele structuren van de nationale staten onder het gewicht van hun aantal definitief moeten vertrappen.

Nadat de welvaartsstaat bezweken is onder de toestroom van de migranten en het woningbouwstelsel instort, zal er sociale onrust uitbreken, wordt de politie verrot geslagen door relschoppers, wordt de politie in reactie daarop vijandig tegen de burgers, krijgen korpsen extra bevoegdheden en extra wapens, en is de kans om het monster dat zich achter het Brussels rookgordijn verschuilt naar huis te sturen, verkeken.

Dan rest alleen nog het scenario dat Boekovsky schetst. De EU zal zich maximaal uitbreiden, totdat zij met heel veel ellende in elkaar stort.

Nu de lont in het kruitvat van het Midden-Oosten is gestoken, is het de moeite waard om naar de positie van Israël te kijken.

De ligging, omvang en vorm van Israël vormen vanuit het standpunt van landsverdediging een nachtmerrie. Israël is in feite onverdedigbaar. Dat leert een enkele blik op de landkaart.

Als men de bezette westelijke Jordaan-oever niet meerekent, dan is het land in het midden zo smal – nog geen 20 kilometer – dat het met een geconcentreerde aanval op die “wespentaille” gemakkelijk in tweeën gespleten kan worden. Dan kunnen de noordelijke en zuidelijke helft door de vijand omsingeld en afzonderlijk verslagen worden.

Bovendien is het omgeven door potentieel vijandige staten die een coalitie zouden kunnen vormen, waardoor het land op drie fronten oorlog zou moeten voeren. Dat is zelfs in theorie niet te winnen.

Nu is de directe dreiging van het afsnijden van noord en zuid in 1967 weggenomen door de bezetting van de Westelijke Jordaanoever, maar dat is een politiek gemeleerd gebied dat samen met Gaza de Palestijnse staat vormt en waar de instabiliteit als het ware ingebouwd is. Er wonen 2,8 miljoen Palestijnen en 350.000 joodse Israeli’s en alles hangt af van de wijze waarop die op een bepaald moment met elkaar omgaan.

De politieke inrichting van de Westoever is een tijdelijke constructie. Alles aan de inrichting van Israël lijkt tijdelijk.

De ligging van Jeruzalem is strategisch gezien de grootste nachtmerrie voor de Israel Defense Forces: het ligt deels op de Westoever aan de oostgrens van het land. Het is de meest heilige stad van het land, maar is door zijn ligging aan de grens nauwelijks te verdedigen.

De enige natuurlijk bondgenoot van Israel is de Middellandse Zee, waar geen dreiging van voormalige tegenstanders te verwachten is.

In het rapport “Israels strategic doctrine” van de Rand Corporation wordt het dilemma als volgt geformuleerd: “A single defeat may destroy the state. A single Israeli victory cannot settle the conflict. Israel may face a future of endless war.”

Vergelijken we Israël met Rusland, dan heeft Rusland het voordeel dat het een groot aantal nederlagen kan incasseren, zonder dat het verslagen wordt. Dat is tijdens de Napoleontische oorlogen en in de beide wereldoorlogen ook gebeurd. De vijand drong diep in Rusland door – Napoleon heeft zelfs Moskou ingenomen – maar het Russische leger trok zich simpelweg terug, desnoods tot achter de Oeral, teneinde de vijand later met tegenoffensieven of met partizanenacties te verwoesten, dan wel te demoraliseren en geleidelijk aan te verzwakken.

Israël, echter, is zo klein en smal dat het leger geen ruimte heeft om zich terug te trekken.

De defensieve strategie van Israel is volgens het rapport van Rand dan ook gebaseerd op conventionele afschrikking, dat wil zeggen dat een reële of vermeende vijand duidelijk gemaakt wordt dat hij een hoge prijs zal betalen en snel verslagen zal worden, indien hij tot agressie tegen Israël overgaat.

Maar in feite kan men een stap verder gaan en stellen dat Israel er ongeacht de politieke koers van het land op aangewezen is, om permanent alert te zijn en te vertrouwen op preventieve oorlogsvoering.

De veiligheid van het land hangt af van het vermogen om de voorbereidingen van potentiële vijanden nauwgelet af te lezen en, als die bedreigend worden, in een preventieve oorlog de desbetreffende vijand totaal te verslaan.

Dat is geen basis voor stabiliteit in de regio.

De situatie is, waar men ook de verantwoordelijkheid voor de spanningen in het Midden-Oosten neerlegt, op den duur onhoudbaar. Het is een permanente voedingsbodem voor radicalisme, buitenlandse inmenging en spanningen tussen instabiele staten.

Het feit dat Israel intern de meest moderne en democratische staat van het Midden-Oosten is, doet daar niets aan af.

Israel is, met alle sympathie voor het patriottisme van zijn inwoners, een onmogelijke staat. Het heeft maar twee opties op lange termijn: of het wordt weggevaagd door zijn vijanden, of het breidt zich uit tot de omvang van het voormalige koninkrijk van David, zoals sommige radicale rabbijnen willen, zodat het land tenminste verdedigbaar is.

Beide mogelijkheden zijn anachronistisch. De tragedie van de staat Israël is dat zij op het verkeerde moment in de geschiedenis is gesticht. Vanuit het standpunt van de Arabische buurlanden te laat, omdat die het bestaan van een door het westen gesteunde joodse staat zien als een vorm van neokolonialisme. En vanuit het standpunt van de eschatologie te vroeg, want het volk van Israël zou pas terugkeren naar het Beloofde Land als de Messias was gekomen.