Er is in Nederland niet alleen veel mis met de inhoud van het onderwijs, ook de ontwikkeling van de juridische vorm van de scholen is op een doodlopende weg geraakt.

Wat betreft de inhoud, is genoegzaam bekend waar de problemen liggen: na de mislukking van een radicale linkse overname in het Westen en het ontstaan van de Koude Oorlog, heeft links gekozen voor een geleidelijke overname van een aantal maatschappelijke sectoren, waaronder het onderwijs. In het kader van deze “lange mars door de instituten”, naar voorbeeld van de “lange mars” van het geliefde linkse voorbeeld, – de Chinese massamoordenaar Mao Zedong – zijn de universiteiten, hogescholen, lerarenopleidingen, adviescolleges, educatieve uitgeverijen en stichtingen en natuurlijk de scholen zelf overgenomen door de zogeheten pensée unique, de monistische linkse ideologie.

Net zoals in Oost-Europa alle dissidenten uit het maatschappelijke leven werden verdrongen, hebben de linkse fanatici álle enigszins betekenisvolle liberale of christelijke denkers en doeners uit het onderwijs verwijderd. Ze hebben een soort onderwijs-DDR gecreëerd, waar iedereen aan de buitenkant vrolijk is, – net als in de echte DDR – maar aan de binnenkant onzeker of bang.

Andersdenkende ouders hebben al lang geleerd om hun opvattingen te verbergen, want net als in de echte DDR, wordt je familie gepakt als je uiting geeft aan je afwijkende meningen. Dat gebeurt door diezelfde juf die vol geloof in valse concepten en vervuld van een misleide bezieling voor de klas staat. Die gaat je kind dan anders behandelen, en dan doorgaans niet in positieve zin. Het is te primitief voor woorden, maar in de praktijk is het zo, dat als je kritiek hebt op een aspect van het beleid van de school, dan wordt je kind gepakt.

Het gebeurt geheel vanzelfsprekend, vanuit het onderbewuste van die juf.

Dat zie je bijvoorbeeld bij de vernietiging van het culturele erfgoed van Nederland, in de vorm van de aanval op Sinterklaas en Zwarte Piet. Ergens wordt ten onrechte beweerd dat de figuur van Zwarte Piet uit de slavernij stamt en dat het racistisch is, en álle scholen en álle leerkrachten nemen dat standpunt als nieuwe waarheid over, terwijl ze voor die geplande aanslag op de Nederlandse cultuur geen van allen vonden dat Zwarte Piet racistisch was.

Nu het onderwijs inhoudelijk is vernietigd, is de tijd rijp geworden voor de extreme centralisering van het onderwijs. Linkse samenlevingen hebben uiteindelijk allemaal behoefte aan een Grote Leider, dus dat is ook zo in de onderwijs-DDR. Allemaal analoog aan de manier waarop samenlevingen in Oost-Europa na de Tweede Wereldoorlog werden bezet, versplinterd getransformeerd en uiteindelijk gecentraliseerd.

Ook op een aantal Vrije Scholen is dat helaas het geval. Daar is het eigenlijke model van het onderwijs voor de toekomst gegeven, – gezien de grote ruimte voor de individuele ontwikkeling van het kind – en daar is door de intellectuele stoottroepen van de Vanzelfsprekende Linkse Ideologie het hardst gewerkt om de morele toekomst van de mensheid te vernietigen. Gevolg: iedereen draagt andere kleding, maar ze denken allemaal hetzelfde. De vrijheid wordt uitsluitend uiterlijk beleefd, maar inhoudelijk en spiritueel is er van het vrijeschoolonderwijs op dergelijke scholen weinig meer over.

Het antro-lettertype blijft gehandhaafd, maar de etherlichaampjes van de kindertjes worden gelijkgeschakeld en geconfigureerd tot geleider van impulsen die van bovenaf worden ingegoten.

Scholen zijn middels financiering afhankelijk gemaakt van de eisen van de onderwijsinspectie van het ministerie van Onderwijs. Dat hoeft niet. Je kunt als overheid ook geld verstrekken om onderwijs mogelijk te maken, zonder je met de inhoud te bemoeien.

Tegelijk zijn ze intern afhankelijk geworden van de directeur. Dat was vroeger vaak een persoon die ook les gaf, maar tegenwoordig is het een – vanzelfsprekend linkse – bestuurder.

Van onderaf is de vertegenwoordiging van de ouders, voor zover die bestond, vervangen door de zogeheten Medezeggenschapsraad, die door de overheid is ingesteld en volgens overheidsregels moet functioneren, maar niettemin wordt gezien als vertegenwoordiging van de ouders. De MR is dat niet, omdat zij maar voor de helft uit ouders bestaat, en voor de andere helft uit docenten. Dat is als een Tweede Kamer, waar voor de helft volksvertegenwoordigers in zitten en voor de helft leden van de regering.

Daarbij lijdt de MR in de praktijk onder de linkse collectieve cultuur, dat wil zeggen dat geforceerde harmonie als beter gezien wordt dan constructieve diversiteit.

Om scholen te genezen, moet de MR worden vervangen door een Ouderschapsraad, waarin uitsluitend ouders zitten. Die kunnen dan hun besluiten voorleggen aan de docenten die dan argumenten moeten aanvoeren om ze niet over te nemen.

Belangrijke beslissingen – zoals de aanstelling van een nieuwe directeur en aanname of ontslag van nieuwe leerkrachten – moeten volgens directe democratie genomen worden, dat wil zeggen dat de ouders daarover mogen stemmen.

Ook moeten de ouders van de school via email op de hoogte gehouden worden van de toestand waarin de school verkeert.

De kardinalen uit de linkse kerk hebben inmiddels scholen massaal met elkaar laten fuseren en de directeuren van de scholen onderworpen aan gecentraliseerde besturen. Daardoor heb je een soort parochies gekregen die ressorteren onder educatieve bisdommen. In de praktijk functioneren die centrale besturen op afstand en grotendeels anoniem. Vaak vallen drie, vijf, tien of zelfs meer scholen onder één “bestuur”. Die besturen vormen een neuro-endocrien carcinoom van één grote linkse banenmachine, enigszins vergelijkbaar met de commissariaten in het bedrijfsleven.

In gevallen waar het “bestuurswerk” onbetaald is, bestaat een hoog risico op corruptie. De redactie heeft gevallen gezien van een “onbezoldigd” bestuur, waar de anti-pestmethode door de school werd aangekocht via het educatieve adviesbureautje van de bestuursvoorzitter. De MR kefte even, maar ging al snel weer kwispelen.

Die besturen vervullen in feite de rol van de ouders en moeten zo snel mogelijk worden afgeschaft.

Die fusies moeten worden tenietgedaan en scholen moeten verder als onafhankelijke school, want alleen onafhankelijke scholen kunnen door de ouders gecontroleerd worden. Controle door ouders is natuurlijk essentieel omdat de kinderen van de ouders zijn en niet van de overheid.

Daarmee kan de huidige totalitaire linkse structuur doorbroken worden, dat de lichamen van de kinderen toebehoren aan de ouders, maar de zielen aan de school.

Scholen en besturen hebben vaak de vorm van een stichting. Dat is met opzet gedaan omdat stichtingen minder democratisch zijn. In een vereniging moet de directeur immers voor de ledenvergadering rekenschap afleggen voor zijn beleid. Doet hij het niet zoals de ouders het willen, dan kunnen zij hem via de ledenvergadering opdracht geven om zijn beleid bij te stellen. Weigert de directeur, dan kan hij worden gewaarschuwd en bij de derde keer worden verwijderd.

Scholen zouden dus moeten worden getransformeerd van stichtingen tot verenigingen.

Tevens moet de functie van directeur moet worden afgebouwd. De functie van bestuur moet worden overgenomen door de algemene ledenvergadering van de vereniging.

Het belangrijkste is natuurlijk, dat scholen zich moeten emanciperen van overheidsdwang. Dat kan door constructief en collectief verzet te plegen tegen de richtlijnen van de onderwijsinspectie. Daarbij zijn twee uitkomsten mogelijk: ofwel de overheid blijft de scholen met belastinggeld financieren, maar doet dat zonder zich te bemoeien met de inhoud van het onderwijs. De onderwijsinspectie wordt dus per direct afgeschaft. Of simpelweg genegeerd. Als voldoende scholen dat doen, kan de overheid het niet meer maken om al die scholen als straf hun financiering te ontzeggen.

De tweede uitkomst is dat scholen zelfstandig verder gaan. Dan moeten ouders meer bijdragen gaan betalen, maar dat is geen probleem. Ouders klagen in de praktijk dat zij daar geen geld voor hebben, maar dat is niet waar. Ze zijn gewend om het aan andere zaken te besteden, zoals tweede auto’s, vakanties, uitbouw aan het huis, voetbalwedstrijden, et cetera. Ouders moeten dus leren hun prioriteiten te herschikken en goed onderwijs voor hun kinderen weer op plek drie zetten, na onderdak en eten.

Eigenlijk heb je op scholen een proces analoog aan de Cruyff-revolutie bij Ajax nodig, waarbij van een beursbedrijf weer een voetbalclub gemaakt wordt en ex-sporters – lees: pedagogen – weer de dienst uitmaken.

Dus samenvattend:

Om scholen te genezen, moeten ze eerst weer vrij, pluriform en transparant gemaakt worden. Dat kan via een vijfstappenplan

1 – Verzelfstandiging van scholen van de overheid
2 – Vervanging van de juridische vorm van stichting door die van vereniging
3 – Terugdringen van de rol van directeur
4 – Afschaffing van de besturen
5 – Ongedaan maken van de fusies

Dat zal in de praktijk natuurlijk niet altijd makkelijk zijn maar dit is de manier waarop het moet gebeuren.

Huiswerkopgave van een school in Midden-Nederland deze maand:

[begin]

Opgave C. Kim en Tim

Kim en Tim laten hun hond Willem uit.
Plotseling komt een grote Deense dog aanhollen. Hij besnuffelt Willem even en hurkt in het gras om zijn behoeften te doen.
“Kom gauw mee, Willem”, zegt Tim nerveus.
Hij voelt zich niet op zijn gemak.
“Dat beest doet niks”, zegt Kim geruststellend.
“Dat moet je anders niet zeggen. Kijk die enorme hoop bij zijn achterpoten maar eens.

Vragen
1. Welk woord geeft aan dat Tim een beetje bang is?
2. Wat bedoelt Kim met Dat beest doet niks?
3. Wat bedoelt Tim met die enorme hoop?

[einde, cursiveringen in origineel]

De leerplicht wordt hier gebruikt om de blik van de kinderen langs de anale fantasieën te leiden van een anonieme viezerik ergens ergens achter een door overheidsgeld gesubsidieerd bureau, op het Departement of in een of andere linkse stichting, waarvan de natte winden uit zijn onderbuik, pardon de vruchten van zijn nobele pedagogische werk, door een perfect functionerende hiërarchische keten in het klaslokaal worden geleid.

Een nieuw hoofdstuk in de anale fixatie van bepaalde personen die aan de leerboeken mee mogen schrijven. De heerschappij van dit soort gedegenereerde levensvormen, die zo kenmerkend is voor een cultuur in verval, is natuurlijk mogelijk gemaakt doordat eerst alle niet linkse elementen uit de onderwijsprovincie op transport zijn gezet, waarna vervolgens na 30 jaar alleenheerschappij het slechtste van het slechtste in deze pleepot is komen bovendrijven.

Dit volgens het principe van de kakistocratie (pun intended), dat wil zeggen de “heerschappij van de slechtsten”, afgeleid van het Griekse woord κάκιστος (= slechtst).

Let op hoe de auteur, ongeduldig op zijn door de staat gesubsidieerde bureaustoel heen en weer draaiend, probeert om de kinderfantasie langs bepaalde beelden te voeren: het hurken in het gras om de hondenbehoefte te doen, de “erorm” hoop, benadrukt door het cursief, die “bij zijn achterpoten” ligt, fantastisch.

Je mag waarschijnlijk al blij zijn dat dit niet op het digibord als filmmateriaal tijdens de verplichte gezamenlijke lunch voorbij komt.

Maar laten we de zaken van hun positieve kant bekijken: hier worden op een ludieke wijze twee vakken vermengd tot een humoristische hybride, namelijk het vak taal en het onderdeel poepologie van het vak ontlastingskunde.

Het wordt tijd om de Alpheüs en de Peneos om te leiden, c.q. Maas en Waal.

Wie reinigt de Augiasstal van het Nederlandse schoolonderwijs?

[cursivering van de redactie]

Dictator van de Sovjet-Unie Jozef Stalin noemde schrijvers ‘de ingenieurs van de ziel’. In de linkse dictaturen van de 20e eeuw stonden kunst en onderwijs in dienst van het streven om een socialistische heilstaat te stichten. Daarvoor was nodig dat iedereen hetzelfde dacht en hetzelfde wilde, zodat met vereende krachten het socialisme gebouwd kon worden. Er was geen plaats voor andere opvoedkundige, politieke of levensbeschouwelijke stromingen.

Het onderwijs op lagere scholen in Nederland stevent af op een zelfde soort Orwelliaanse nachtmerrie. De reden is dat er in het onderwijs geen constructieve uitwisseling meer is van socialistische en liberale of conservatieve ideeën en opvattingen, maar dat de sector, net als in socialistische dictaturen, geheel in handen van één ideologische richting is gevallen. Daar vinden we alle voordelen en nadelen van de linkse wereldbeschouwing. En dan bedoel ik niet goedmoedige sociaal-democraten, maar de hardere linkse opvattingen die vanaf de jaren ’70 de linkse beweging hebben overgenomen.

De Linkse Leerkracht, – anderen zijn er niet -, kruipt onuitgenodigd diep binnen in de ziel van het kind en slaat van binnen uit aan het beeldhouwen. Hij leert het kind hoe het moet denken en wat het moet voelen. Scholen leren kinderen om “zichzelf te zijn”, dat wil zeggen dat de leerkrachten hun eigen vooroordeel over wat kinderen zouden moeten zijn, met de meest geraffineerde middelen op het kind projecteren.

Met “jezelf zijn” wordt bedoeld dat de zieltjes gevuld moeten worden met de mooiste linkse sentimenten, de mooiste linkse reflexen en de mooiste linkse opvattingen die er maar zijn.

Daartoe moet natuurlijk eerst, – net zoals uiterlijk moest gebeuren met de bestaande maatschappelijke orde in landen als de Sovjet-Unie, Cuba en Noord-Korea – de innerlijke wereld van het kind zo veel mogelijk worden verwoest.

De harde schijf moet eerst gewist worden voordat het ideaalbeeld van de nieuwe wereldorde erop kan worden gedownload.

We hebben eerder op dit blog voorbeelden laten zien van hoe dat in zijn werk gaat. Gaskamers, veenlijken, gruwelijke verwondingen (roken), zelfmoord (Van Gogh), euthanasie, loopgravenoorlog, moderne kunst, doggystyledancing, existentieel desoriënteren (“er is een Tweede Aarde”), pooierrappers, darwinisme (“de mens is de meest intelligente van de dieren”), verminking, travestieten & transseksuelen, collectieve raciale blanke schuld, barmhartigheidspornografie: met een waaier aan macabere beelden tracht men om kaalslag te plegen op de vruchtbare bodem van de kinderzieltjes.

Nadat het onbewuste als een akker dooreen is gehusseld, kunnen de kiemen van de Nieuwe Wereldbeschouwing in de gedesoriënteerde kinderzieltjes worden geplant.

De belangrijkste instrumenten zijn Nieuwsbegrip, IPC en het Digibord. Maar er zijn talrijke overige instrumenten: het schoolreisje naar kamp Vught, vroegtijdige uitleg over menstruatie omdat er een twee jaar ouder meisje in de klas zit, humanistische vorming (het kind leren hoe het “zichzelf moet worden”, dat wil zeggen correcte linkse opvattingen moet ontwikkelen), de kids vertellen van het piemeltje en het gaatje, – en het piemeltje kan natuurlijk ook in twee andere gaatjes -, kortom, op alle mogelijke wijzen moet kinderen van hun onschuld beroofd worden.

Stelregel is dat dit overgieten met schokkende informatie steevast drie tot zes jaar te vroeg moet gebeuren, dat wil zeggen voordat de kinderen sterk en kritisch genoeg zijn om die informatie op een gezonde manier te verwerken.

Dat is overigens in heel West-Europa zo. Het plan van de Franse president Nicolas Sarkozy om alle Franse kinderen van 11 jaar oud “een kind van de Shoah” te laten “adopteren”, dat gelukkig  is verijdeld, was niet voor niets gericht op die leeftijdsgroep. De leeftijd van 11 jaar valt net vóór de pubertijd, wanneer kinderen afstand nemen van de volwassenen, zich los gaan maken van hun ouders, zich emanciperen van de autoriteiten, en gaan beseffen dat ze sociaal en emotioneel zelfstandige wezens aan het worden zijn.

Als je vlak vóór dat proces een psychische aanslag pleegt op die kinderen, door ze te dwingen om zich te identificeren met leeftijdgenootjes die als insecten zijn vergast, dan leg je een bom onder de hele verdere ontwikkeling van zo’n kind. Gelukkig dat dit diabolische plan van een maniakale anonieme pressiegroep, die kennelijk toegang had tot de hersenloze president van de republiek, nog op een restant van protest is gestoten. Anders was er een hele generatie Franse kinderen getraumatiseerd.

Het is duidelijk wat er in het Nederlandse – en West-Europese – onderwijs aan de hand is. De lichamen van de kindertjes worden gevoed en gelaafd door de ouders, maar de kinderzieltjes worden van de ouders afgepakt en toegeëigend aan de school. De school gebruikt de kinderzieltjes als bouwmateriaal voor een utopische samenleving, waarbij de samenleving het doel is, en de kinderen het middel.

Dat is een noodlottige fout, want  het enige dat daadwerkelijk een betere wereld kan scheppen – de kinderziel – wordt opgeofferd aan het waanbeeld van een volmaakte samenleving.

Maar verder met het digitale schoolbord. Dat is een  wapen in  handen van ideologische geïndoctrineerde onderwijzers. Natuurlijk worden er soms ludieke dingen op gedaan, maar het werken met digitale schermen vermindert de concentratie. Alleen fysiologisch is dat al zo, omdat de pixels zachtjes trillen. En een schoolbord geeft geen trillingen af.

Ten tweede zijn letters wit op zwart het best te onderscheiden, vanwege optimaal contrast, en daarom het minst vermoeiend om te lezen. Dus een schoolbord is rustiger voor de ogen van de kinderen. Het gebruik van gekleurde stiften op een witte achtergrond is leuk, maar op een subtiele manier nét iets vermoeiender voor kinderen.

Het belangrijkste is echter dat de beelden vanaf een levensgroot digibord veel te direct bij de kinderen binnen komen. De beeldinformatie kan niet worden opgevangen en verwerkt door het voorstellingsvermogen. De informatie drukt zich rechtstreeks in het onderbewuste van de kindjes af.

Dat is ook de reden dat de digiborden op scholen zo gretig worden verspreid. Men klaagt steen en been over bezuinigingen, maar een digibord van 5.000 tot 10.000 euro kan er makkelijk af. En dat is per klas, dus per school heb je het al snel over een ton.

Die reden is dat de culturele, morele en ideologische transformatie die scholen onder de kinderen willen bewerkstelligen op weg naar een betere, linkse wereld, aanzienlijk versneld kan worden door suggestief op het onderbewuste van de kindjes in te werken. Dan krijgen ze later later opvattingen en reflexen waarvan ze zich niet eens meer herinneren waar die vandaan komen.

Neem bijvoorbeeld de video van “Wiggle wiggle” van Jason Derulo met gastoptreden van pooierrapper Snoop Dog, die in het kader van de culturele revolutie op een school in Midden-Nederland werd afgespeeld voor klas 4 (groep 6 en 7), dus voor kinderen van 9 en 10 jaar. Voordat ik van racisme beschuldigd wordt: ik heb ook een cd van de “dogmaster”, maar ik acht die niet geschikt voor kinderen, om dezelfde redenen dat ik geen Joy Division draai waar de kinderen bij zijn.

De video begint met de popster (Derulo) die met ontbloot bovenlijf op bed ligt met 8 schaars geklede danseressen.

Daarna beelden van palmbomen, een zwembad, kontjes en tietjes en doggystyle dancing. Vervolgens krijgt een van de groupies die bij Jason op bed lag, een doos met dure Italiaanse schoenen. Kennelijk krijgt de slet, in ruil voor groepsseks met de rijke en succesvolle zanger, wat leuks om aan te trekken en neemt ze daar genoegen mee.

Best begrijpelijk als mannelijke fantasie – welke man heeft niet er niet eens van gedroomd dat hij door meerdere lichtekooien tegelijk verwend werd – maar hoe wordt dit opgevat door meisjes van 10? Je hoeft toch geen psycholoog of pedagoog te zijn om dat te snappen?

The dogmaster staat goedkeurend door een verrekijker naar dat alles te gluren. Verder veel close-ups van draaiende kontjes in korte rokjes en broekjes, gefilmd van schuin onder; van een danseresje dat langzaam met een vinger door haar decolleté strijkt met haar mond half open en waterdruppels op haar keel, alsof ze net een cumshot heeft gehad;

Verder beelden van een van de mannelijks dansers die aan een ijsblok likt in de vorm van een welgevormd vrouwelijk onderlichaam, alsof hij haar zit te beffen, en nog meer fraais.

Enfin, kijk zelf, waarbij zij opgemerkt dat beelden die snel en onopgemerkt voorbijschieten, niet minder, maar méér invloed hebben dan expliciete beelden, omdat zij direct het onbewuste inschieten (subliminale stimuli):

Van de schrik bekomen? Dan volgt een andere voorbeeld, ook van het voorjaar van 2015. Was het eerste seksueel getint, zo niet seksistisch, dit is macaber.

Het gaat om een interview met de onfrisse kinderboekenschrijver Daan Remmerts de Vries, die door de spontane, maar kritiekloze interviewster van het programma Klokhuis in het zonnetje gezet wordt. Wat blijkt?

Daan heeft een horrorboek voor kinderen geschreven, waaruit hij een passage voorleest. Hij zit in het donker met genoemde presentatrice, in een soort heksenkring van kaarsen met een levensechte schedel in zijn handen. De passage gaat over kindertjes die op een kerkhof een lijk opgraven. Daan legt uit dat het autobiografisch is, omdat hij vroeger, dus in de echte wereld buiten het fantasieboek, een vriendje had die graven opdelfde.

Maar grafschennis is smerig en respectloos jegens de overledene en diens nabestaanden. Het is daarom ook niet voor niets een strafbaar feit (“Hij die opzettelijk een graf schendt of enig op een begraafplaats opgericht gedenkteken opzettelijk en wederrechtelijk vernielt of beschadigt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de derde categorie.”, WvS 149). Hoe zouden de kindjes van 9 en 10, aan wie deze video op het digibord vertoond werd, het vinden als het lijk van oma werd opgegraven?

Ook werd een stuk voorgelezen over een heks, maar de afbeelding die Klokhuis had uitgezocht en de juf dus op het digibord afspeelde, was niet die van een toverkol, maar van een soort demon.

Voor extra effect werd er nog eens ingezoomd op de beestachtige ogen van het monster:

Verschillende kinderen kregen later nachtmerries.

Aan het eind van het programma volgde nog even een vrolijke noot met de vulgaire clowns Ard en Fjodor, waarvan de een het gebaar maakte van het piemeltje in het gaatje.

En dat alles op levensgrote beelden op het digibord, in de pauze, terwijl de kinderen hun brood zitten te eten.

Dit is helemaal niet hoe ik mijn meisje wil opvoeden.

Een ander probleem waar je als oplettende ouder tegenaan loopt, is de schokkende domheid van sommige leerkrachten in het basisonderwijs.
Dat onvermogen, en de schaamteloze onwil om er wat aan te doen, is omgekeerd evenredig aan het ideologische fanatisme in de sector.

Opnieuw eerst een anekdotische voorbeeld uit mijn eigen beperkte ervaring:
Juf N geeft in 2014 les in de tafels van vermenigvuldiging van 1 t/m 12. Zij wordt regelmatig in de klas gezien met een rekenmachine. Wat is er aan de hand? Komt ze in de problemen bij 6 x 8, 5 x 9 of bij 7 x 12? Wat moet een rekenmachine bij dergelijke elementaire berekeningen?

Ik weet wat u denkt: u heeft de tafels misschien ook niet allemaal paraat. Klopt, maar in uw geval behoren de tafels waarschijnlijk niet tot de basisvaardigheden van uw vak. U moet dit gebrek aan kennis vergelijken met een bakker die niet weet hoeveel gist er in het brood moet of met de arts die even moet checken waar de bijnieren ook al weer zitten.

Bovendien zou u de tafels, als u ze op uw werk nodig bleek te hebben, waarschijnlijk wel even herhalen. In het onderwijs gebeurt dat echter niet, het herhalen van vaardigheden en het aanvullen van hiaten in de kennis. Het onderwijs zit vol met studiedagen, waarop u een dag vrij moet nemen van uw werk of anderszins opvang regelen, maar rekenvaardigheden komen daar niet aan bod. Ik vermoed dat die studiedagen ook eerder methodologisch, d.w.z. ideologisch van karakter zijn.

Juffen die de tafels niet uit hun hoofd kunnen, zijn schering en inslag in het onderwijs in Nederland anno 2015. De keren dat juf N een som wél uit haar hoofd durfde te maken, was kleine Lodewijk haar altijd te snel af, zoals hij wel vaker sommen sneller af had dan de juf. Aha, denkt u, wat een Einstein! Nee, helemaal niet. Lodewijk kon gewoon wat sneller rekenen dan de rest van de klas, maar geniaal was ie niet.

Talrijke scholen hebben “rekenspecialisten” aangesteld, dat wil zeggen juffen die nog op het niveau van een slimme basisscholier kunnen meekomen.

Rekenen is echter geen specialisme, maar een basisvaardigheid!

Dat is hetzelfde als een “kookspecialist” in een keuken of een “postzegelspecialist” bij een filatelievereniging.

Er is er wel wat onderzoek gedaan naar de domheid van de hedendaagse onderwijzers. Tweederde van de studenten van de subversieve Pedagogische Academie (Pabo) zakte in 2007 voor een taalexamen dat door de CITO ontwikkeld was en een fractie boven het kennisniveau lag dat een scholier na de basisschool moet hebben. Deze PABO-studenten  hadden dus niet eens het niveau van een 12-jarige scholier.

Wat betreft rekenen is de situatie niet minder rampzalig: in 2006 zakte de helft van de Pabo-studenten voor de rekentoets. Dat is als een eerstejaars student Geneeskunde die het verschil niet weet tussen zijn knie en zijn elleboog.

Domheid is geen deugd. Gustave Flaubert heeft dat in de 19e eeuw reeds onder woorden gebracht: “”La bêtise n’est pas d’un côté et l’esprit de l’autre, c’est comme le vice et la vertu, malin qui les distingue.” Hij bedoelde daarmee dat domheid en slimheid geen gelijkwaardige verschijnselen vormen in het veelzijdige scala aan menselijke eigenschappen, maar dat domheid een gebrek is en dat ten allen tijde moet worden bestreden.

Het is niet raadzaam om een leerkracht aan te spreken op een dergelijk gebrek aan kennis, omdat men dan het risico loopt om hem (of haar)  tegen zich in het harnas te jagen, waarna het eigen kind minder aandacht, of zelfs negatieve aandacht in de klas krijgt. Ook dat had Flaubert reeds opgemerkt: “La bêtise est quelque chose d’inébranlable, rien ne l’attaque sans se briser contre elle.” (= Domheid heeft iets onverwrikbaars: niets valt haar aan, zonder zich ertegen te pletter te lopen.)

Maar hoe komt juf N aan haar diploma?

In verzet tegen de slimheid van de elites, zijn sommige “pedagogen” domheid gaan zien als een daad van verzet. Het tegendeel van elitarisme is echter niet domheid, maar het delen van kennis. Kennis is macht en verspreiden  van kennis over steeds bredere lagen  van de bevolking  werkt sociale en maatschappelijke emancipatie in de hand.

Datzelfde geldt voor vulgariteit versus schoonheid en smakeloosheid versus elegantie. Dat begint op school. Maar waar ik thuis mijn schatje Exultate, Jubilate van Mozart laat horen en het Zwanenmeer van Tsjaikovski, krijgt ze op school in de pauze Jason Derulo featuring Snoop Dog.

Het opleiden, voor de klas zetten en handhaven van domme leerkrachten is niet minder ernstig dan het uitdelen van onverdiende diploma’s aan huisartsen, het aanstellen van chirurgen die niet weten waar ze moeten snijden of van taxichauffeurs zonder rijbewijs. Het is in principe niet anders dan de situatie in Oost-Europa onder het communisme, waar politieke loyaliteit vaak zwaarder woog dan professionaliteit. Ik herinner mij een anekdote van een Hongaarse medische specialiste, die mij vertelde dat ze in de eerste weken van haar coschappen naast een chirurg geplaatst werd die zijn diploma in Moskou gehaald had. Haar prof vroeg haar een oogje in het zeil te houden tijdens de operatie, omdat de chirurg een “labiel” diploma had, zoals dat in die tijd heette.

Paralel aan de domheid, loopt het probleem van de slordigheid en de luiheid van veel leerkrachten.

Een kopietje van een topografisch kaartje van Nederland uitdelen, dat zo vaag is dat de kustlijn niet te zien is en de Waddeneilanden zijn wegvallen. De kinderen eerst secundaire plaatsen laten leren en daarna pas de grote Nederlandse steden (eerst Zoetermeer, dan Den Haag, eerst Purmerend, dan Amsterdam, eerst Vlaardingen, daarna Rotterdam). Nu eens zinnen beginnen met hoofdletters, dan weer niet. Dit soort luiheid werkt verwarrend voor de kinderen, want zij moeten in feite eerst de lesstof corrigeren en daarna tot zich nemen. Ze doen in feite het werk dat de leerkracht laat liggen.

Doordat domme leerkrachten voor de klas worden gehandhaafd, wordt de kennisvorming van het kind opnieuw verminderd en dragen scholen bij tot de vorming van een maatschappij van volgzame schapen in plaats van kritische burgers.

‘Nieuwsbegrip’ is het softe Westerse equivalent van de politieke indoctrinatie in communistische landen als Hongarije, Polen en de DDR tussen 1948 en 1989.

Nederland is  op weg om geleidelijk aan een softe versie van de DDR te worden, een soort ‘DDR light’.

Hoewel in Nederland in politiek en economisch opzicht formeel pluralisme bestaat, dat wil zeggen dat verschillende politieke opvattingen, bewegingen en partijen met elkaar mogen concurreren, zijn er enkele maatschappelijke sectoren die een totalitair karakter hebben aangenomen. Waar geen liberale, christen-democratische of onafhankelijke geluiden meer te horen zijn, maar alleen nog maar dit of dat aspect van het post-marxistische wereldbeeld.

Het beste voorbeeld is natuurlijk de media, waar de verhouding links-rechts zoals onlangs genoemd in de buurt ligt van 78% op 1%. Dat zijn DDR-verhoudingen.

De belangrijkste totalitaire sector momenteel is echter het onderwijs: daar moet je een liberaal standpunt met een vergrootglas zoeken. Tekstjes voor Nederlands, Engels of Geschiedenis worden geselecteerd op linkse teneur, in de leerboeken opgenomen en aan de scholieren voorgelegd. De hersenspoeling is constant, en als kinderen niet zo flexibel en resistent zouden zijn, zouden we in Nederland al lang een soort linkse tegenhanger van de Hitler-jugend gehad hebben. Een nieuwe generatie gelijkgeschakelde, gelijk voelende, gelijk willende en handelende robots.

Niet-linkse opvattingen worden al in de opleidingsfase geëlimineerd. De jeugd wordt daar gezien als bouwmateriaal voor een sociaal rechtvaardige, multiraciale en milieuvriendelijke toekomst. Leraren zien kinderen als klei en zichzelf als kunstenaars. Onder het mom van “worden wie je bent” worden kinderen op steeds jongere leeftijd geïndoctrineerd met alle aspecten van het linkse wereldbeeld.

Het model is: eerst overspoelen met ellende en dan de linkse oplossing aanbieden. Traumatiseren en herprogrammeren.

Enkele willekeurige voorbeelden: “Orkaan Hagupit raast over Filippijnen” met foto van verwoeste huizen (Nieuwsbegrip, week 50, 8 december 2014 – tekst niveau A). “Meer dan veertig mensen hebben het leven al verloren. Dat kwam door verdrinking of door ontwortelde bomen. De orkaan trekt nu verder.” Vervolgens moeten kinderen bij opdracht 2 de orkanen Hagupit en Haiyan middels twee overlappende cirkels met elkaar vergelijken. De een woei 195 km per uur, hoe hard woei de ander? Etc.

Verder een artikel over cacao (week 49), dat wordt gebruikt om de aanval op de vrije markt in te zetten. Er wordt beweerd dat er een tekort ontstaat aan chocola doordat de cacao-boeren te weinig geld krijgen voor hun bonen. “Maar boeren worden ook slecht betaald voor hun cacao. Ook daarom stoppen ze vaak met cacao telen.” Dit is kennelijk bedoeld om in een vroeg stadium de werking van de vrije markt in diskrediet te brengen. Als er een tekort aan cacaobonen ontstaat, moet normaliter de prijs van de cacaobonen omhoog gaan en krijgt de boer juist meer geld voor zijn waar. Dat is de wet van vraag en aanbod.

Als het marktmechanisme niet werkt, is er kennelijk sprake van een monopolie of van regulering van de markt in meer of mindere mate.

Vervolgens (week 35), om de kinderzieltjes opnieuw een stukje onzekerder te maken, een bericht over een nare ziekte. “A-L-S is een ongeneeslijke ziekte. Daarbij vallen je spieren één voor één uit”. Vervolgens een foto van de actie met koud water over je heen en de bizarre vraag: “Probeer het je eens voor te stellen: je krijgt een emmer ijswater over je heen. Wat voel je allemaal?”

Wat zitten die neo-marxistische fanatici daar allemaal te roeren in de zieltjes van onze kinderen?

Wat is dit weer voor debiele vraag? Wat heeft dat met onderwijs te maken?

En dan als uitsmijter de vraag: “Wat vind je van mensen die weigeren om mee te doen met de actie?”

Dit is de meest totalitaire van de voorbeelden van vandaag. Want als links iets goed bedoelt, heeft niemand het recht om er niet aan mee te doen. Vandaar de massa-evenementen in communistische landen. De etherlichaampjes moeten gelijkgeschakeld worden, zodat het Heil kan incarneren in de Graal van de groepsziel.

Weg met het Individu, Leve de Groepsmens.

Pinochet liet je tenminste met rust, als je niet aan zijn machtsbasis tornde. Castro dwong je echter om met van alles mee te doen. Dat is het verschil tussen een militaire dictatuur en een totalitaire dictatuur. De een onderdrukt je als je je verzet, de ander als je niet meedoet.

In de praktijk is dat het verschil tussen beperkte vrijheid en totale onvrijheid.

In Chili kon je rustig leven, als je het type was dat zich niet met politiek bemoeide. In Castro’s Cuba kwam je in de gevangenis, als je je niet met politiek bemoeide, want daar moest je voortdurend meedoen met allerlei massa-evenementen.

Met de laatste vraag proberen de onderwijzers bij de kindertjes de basis te leggen voor de het totalitaire reflex dat non-participatie moet worden uitgeschakeld.

Verder met week 39 (22 september 2014): “Grootste uitbraak van ebola ooit” met foto van creperende Afrikaan en man met wit pak ernaast. Een citaat (let ook op de infantiele korte zinnen en op zinnen die beginnen met een voegwoord): “Elk jaar sterven er mensen aan ebola. Vooral in Afrika. Maar nu is het wel heel erg. De ziekte verspreidt zich heel snel. Het begon in maart, in Guinee. Een jongetje van twee en zijn moeder kregen de ziekte, Ze stierven… Er zijn nu al ongeveer 2700 doden”, etc.

Weer wordt de stervende medemens voor de 10-jarige kinderzieltjes opgevoerd. Niet in een toneelstuk, want dan leren ze ermee omgaan, maar als feit dat ze tot zich moeten nemen.

Daarna volgt op een korte uitleg over virussen (let opnieuw op het infantiliserende staccato): “Ebola is een virus. Virussen zijn superklein. Je kunt ze niet zien. Buiten je lijf kunnen ze niets doen. Maar als ze in je lichaam komen, dan wel. Ze maken je ziek, soms zelfs heel ziek. Je kunt daar niet zoveel aan doen”, zo ratelt de calvinistische  onderbuik verder.

Dan hebben we in week 42 (oktober 2014) het artikel over Malala Yousafzai die de Nobelprijs voor de vrede heeft gewonnen voor haar inspanningen voor meer gelijke rechten voor vrouwen in Pakistan. Nog steeds voor 10-jarige kindjes.

Malala werd door neergeschoten, zo verhaalt de tekst, omdat “niet iedereen het ermee eens was” dat meisjes ook naar school moesten kunnen. Het feit dat Pakistan een islamitische staat is, wordt heel correct weggelaten.

In andere ‘Nieuwsbegrip’-lessen is aandacht voor

• de moord in koelen bloede op de redactiemedewerkers van Charlie Hebdo
• tsunamis
• afschuwelijke aandoeningen die je van roken kunt krijgen (de leerkracht zoekt er een schokkende foto bij en toont die op het digitale schoolbord)
• aardbevingen in Groningen
• tornados in Amerika
• de herdenking van 9/11
• met als esthetische voorbeeld de Vrouw met de Baard op het Eurovisie songfestival in 2014

Het is natuurlijk schokkend dat de linkse taliban van het onderwijs kinderhoofdjes volstoppen met zo veel schokkende, verontrustende, afschuwelijke en walgelijke informatie.

Ze mogen dat ook helemaal niet doen, want die beslissing behoort tot de levenssfeer van het gezin, tot de bevoegdheid van de ouders.

Hoewel in hogere zin bedoeld om volgzame schapen te kweken voor de komende Orwelliaanse samenleving, waarin Links het denken beheerst en Rechts de portemonnee, zijn er op lager niveau leerkrachten die  denken dat ze met dit hersenspoelingsprogramma een betere, linksere wereld creëren.

Maar daarin ze vergissen zich, want het enige dat daadwerkelijk bij de kinderen wordt bereikt op het gebied van maatschappelijke betrokkenheid, is dat er verzadiging optreedt. Kinderen krijgen nachtmerries van de nieuwsbegrip-pornografie. Door de overkill aan narigheid sluiten kinderen hun ziel af, zoals een mens zijn oog sluit als er een stofje inwaait.

Er treedt een gezond en natuurlijk overlevingsmechanisme in werking dat ervoor zorgt dat de kinderen oppervlakkiger met het leed van hun medemensen omgaan, want ze kunnen het niet meer verwerken. Het politieke en politiserende vakonderdeel ‘Nieuwsbegrip’ werkt dus juist desinteresse in de medemens in de hand.

Dat is al gaande door de funeste invloed van bepaalde films of videospelletjes, door indringende videoclips en door uitgekiende reclames, waaraan kinderen zijn blootgesteld. Alsmede door de goededoelen-pornorafie die je in steden op straat tegenkomt in de vorm van foto’s van inmiddels overleden mensen die jong en oud vanaf hun poster aanstaren (omdat ze op het moment van de foto terminaal ziek waren) – in Amstelveen hingen die posters bij de uitgang van de school, zodat uitgaande kindjes letterlijk in de blik van een geest staarden -, mannen met borsten en een baby eraan (van een feministische stichting die wil dat mannen zich meer bemoeien met de opvoeding) of een reusachtig condoom dat van de Munttoren in Amsterdam wordt afgerold (in het kader van de wereldwijde strijd tegen Aids).

Kortom, de linkse onderwijstaliban schieten zichzelf met deze vorm van hersenspoeling in de voet: in plaats van kinderen die meer betrokken raken bij allerlei binnen- en buitenlandse maatschappelijke wantoestanden, creëren ze een generatie die wegvlucht in oppervlakkigheid en onverschilligheid.

En doordat de kinderzieltjes eerst worden afgebroken en daarna weer opgebouwd, krijg je groepsdieren die net zo vatbaar zullen zijn voor extreem-rechts, als voor de extreem-linkse SP-opvattingen van de onderwijzers.

De ideologische indoctrinatie van leerlingen in het basisonderwijs is de laatste jaren in een stroomversnelling terechtgekomen.

Dat komt mede doordat de overwegend linkse sector zich zorgen maakt over de opkomst van de verrechtsing van de samenleving. Het Nederlandse electoraat kiest VVD en PVV, terwijl de onderwijssector PvdA, GroenLinks en SP stemt. De radicale SP was onlangs zelfs  de grootste partij in het onderwijs.

Het valt het meest op door een drietal ontwikkelingen: het verplicht stellen van het vakonderdeel “Nieuwsbegrip”, de installatie van ‘digiborden’ in de klas en de invoering van het “continurooster” in het kader van de “permanente educatie”.

Onder de ambtenaren op het departement van onderwijs in Den Haag is een morbide consensus ontstaan over de noodzaak om de Nederlandse jeugd bloot te stellen aan alle ellende in de wereld. De ouders hebben daarbij het nakijken, want het vakonderdeel ‘Nieuwsbegrip’ heeft een verplicht karakter.

Je mag dus nu niet meer zelf bepalen of, hoe en op welke leeftijd  je schokkende gebeurtenissen in de wereld aan je kind wilt mededelen. De school heeft dat aspect van de opvoeding de ouders uit handen genomen en het zich toegeëigend.

Het is een publiek geheim dat de journalistiek in Nederland al sinds de jaren ’70 in linkse handen is. Volgens onderzoek van Mark Deuze, waarvan de bevindingen zijn vastgelegd in  Journalists in the Netherlands (2002), beschouwt 78% van de Nederlandse journalisten zichzelf als “een beetje links” tot “zeer links” van het centrum. En 1% als “rechts”.

Die scheve verhouding tussen links en rechts bestaat ook in het onderwijs. Het onderwijs is in demografisch opzicht een afspiegeling van de samenleving, maar in politiek opzicht niet. Onderwijzers snellen, net als de journalisten, voor de troepen uit en bereiden de toekomstige verlinksing van de Nederlandse samenleving voor.

Dat is over het hele spectrum, hetgeen verklaart waarom op een christelijke basisschool bij mij in de buurt een meisje dat zich verweert tegen een pestkop die haar in het oog prikt, van de juf op haar kop krijgt omdat ze “geen kanjer” is, terwijl het agressieve knulletje niet gestraft wordt.

Daarin herkennen wij de trend van “Frühseksualisierung” die via momenteel vanuit de Groenen in Europa geïntroduceerd wordt, alsmede de afkeer van zelfverdediging die sinds de jaren ’70 van de vorige eeuw door linkse rechtsgeleerden, officieren van justitie en dagbladen is uitgedragen.

Er is geen reden om aan te nemen dat die DDR-verhoudingen in de media anno 2015 radicaal veranderd zijn, anders hadden wij dat wel gemerkt. Er is evenmin reden om aan te nemen dat het in de journalistiek voor de jeugd anders is. Mijn ervaring met ‘schoolTV’ en ‘jeugdjournaal’ is, dat het net zo links, zo niet nog linkser is dan de overige nieuwsuitzendingen. Je komt er alle voordelen en alle nadelen van het linkse wereldbeeld tegen

Nieuwsbegrip is in de praktijk een vorm van politieke indoctrinatie, waarbij zowel bij de productie, als de selectie en de presentatie van de onderwerpen het linkse wereldbeeld wordt uitgedragen. Gebeurt dat niet expliciet, dan gebeurt het per suggestie. Een anekdotische greep van wat ik de afgelopen twee jaar (2012-2014) voorbij heb zien komen laat zich lezen als een lijst van absurditeiten uit het linkse wereldbeeld:
– “Michiel De Ruyter was de eerste Nederlander die een zwarte vriend had”. De Ruyter wordt  gepresenteerd als een voorloper, zo niet grondlegger van het multi-culturalisme. Dat verhaal gaat terug op een interpretatie van een schilderij van De Ruyter, waar een zwarte man op staat. In werkelijkheid was het midden 17e eeuw korte tijd mode om Afrikanen toe te voegen aan schilderijen, waarschijnlijk om de blankheid van de andere figuren te benadrukken, en heeft De Ruyter noch slaven, noch zwarte vrienden gehad. Het is bovendien een gemiste kans, want Rembrandt heeft een prachtig schilderij gemaakt van twee negers (“Twee moren”) waarin hij, in een tijd dat er in Europa nog gediscussieerd werd of negers nou mensen of dieren waren, de volle menselijkheid van zijn zwarte medemensen in hun gelaatstrekken tot zijn recht doet komen.

– “De blanken pakken in Afrika de beste stukjes land in”. Tja, dat is sinds lange tijd niet meer het geval. Eerder andersom: In Zimbabwe zijn honderden blanke boeren met stilzwijgende goedkeuring van de overheid vermoord en verjaagd en zijn hun boerderijen ingepikt door zwarte boeren.De blanke bevolking is er afgenomen van 300.000 in 1975 tot minder dan 50.000 in 2005.

– Bij kunstonderwijs wordt Vincent van Gogh gepresenteerd, maar nauwelijks zijn de zonnebloemen voorbij gekomen, of er wordt aan de arme kindjes verteld dat de man die die prachtige schilderijen gemaakt heeft, zelfmoord gepleegd heeft.

Los van het feit dat dit niet helemaal vaststaat – de Amerikaanse Van Gogh-kenners Steven Naifeh en Gregory White Smith concluderen in hun biografie Van Gogh: The Life^[13](oktober 2011) dat Van Gogh geen suïcide heeft gepleegd, maar dat het dodelijke schot moet zijn gelost tijdens een onduidelijk voorval met een groepje opgeschoten jongens die Van Gogh al dagen hinderlijk volgden – is het onverstandig om op die leeftijd het fenomeen zelfdoding te introduceren en al helemaal in de context met  zelfexpressie.

Na deze mededeling volgde de linkse verklaring van het fenomeen, namelijk dat ie dat gedaan had omdat hij het zo moeilijk had.

Daar klopt niets van: zelfmoord komt het meest voor in landen waar relatief weinig ontberingen zijn. De top vijf bestaat – opvallend genoeg – uit voormalige communistische landen (Litouwen, Wit-Rusland, Rusland, Kazachstan en Hongarije). In de top 50 staat verder een grote meerderheid van Westerse landen.

Onder aan de lijst staan landen als Jordanië, Honduras, Egypte, Peru en de Philippijnen. Zelfmoord komt dus juist meer voor in rijke landen met hun welvaart en sociale vangnetten, dan in landen met armoede, ziektes, onrecht, corruptie en burgeroorlogen, waar mensen het moeilijk hebben.

Zelfmoord komt vaak door depressies of andere geestelijke aandoeningen en die hebben soms een fysiologische oorzaak. Of door een verwrongen eergevoel. Mannen doen het ook 4x meer dan vrouwen. Als zelfmoord door fysiek of financieel leed zou komen, zouden vrouwen het even vaak moeten doen, als mannen. Hebben vrouwen het dan immers makkelijker dan mannen? Nee, natuurlijk niet. Ze hebben het net zo moeilijk en in een aantal landen zelfs meestal moeilijker dan mannen.

Door van zo’n schokkend sociaal fenomeen aan opgroeiende kinderen een valse verklaring aan te bieden, wordt onbedoeld een voorbeeld neergezet: als het te moeilijk wordt, kun je er altijd nog uitstappen. Het verband tussen het geven van ruchtbaarheid aan zelfmoord en het plegen ervan is door onderzoek aangetoond. Het is indirect reclame. Er wordt gesuggereerd dat perfect geestelijk gezonde mensen het doen en dat de oorzaken buiten hen liggen in de maatschappij of in ongunstige persoonlijke omstandigheden. Leuk, om kinders dat zo vlak voor de pubertijd te suggereren.

“Les enseignants instruisent et les parents éduquent” – Scholen onderwijzen, ouders voeden op – luidt het parool van een website van Franse ouders die zich verzetten tegen de toenemende bemoeienis van scholen in hun land met de opvoeding van de kinderen.

Niet alleen in Frankrijk, maar ook in de rest van Europa valt de laatste jaren een trend waar te nemen, waarbij in toenemende mate de ouders steeds meer elementen van de opvoeding uit handen nemen. Eigenlijk is hier sprake van een gefaseerde en geleidelijke centralisering van de opvoeding van kinderen in handen van de staat, parallel aan punt 10 van de aanbevelingen van het Communistisch Manifest (1848) van Karl Marx en Friedrich Engels voor de Westerse wereld: “Openbare en kosteloze opvoeding van de kinderen”, in combinatie met de aanbeveling “Opheffing van het gezin”. Het verschil is dat de opvoeding niet direct door staatsscholen wordt overgenomen, maar indirect door scholen die afhankelijk zijn van overheidsfinanciering en in ruil daarvoor moeten voldoen aan de eisen van het ministerie van Onderwijs.

Kijk ik alleen maar naar de informatie die ik in 2015 uit eigen ervaring heb verkregen, dan kan ik gemakkelijk enkele tientallen voorbeelden geven waar scholen onderdelen van de opvoeding overnemen van de ouders en hun boekje te buiten gaan.

Dan gaat het over thema’s als moord (het meisje van Yde), zelfmoord (Vincent van Gogh), massamoord (Holocaust), oorlog (Eerste en Tweede Wereldoorlog), verminking (Malala Yousafzai), terreur (aanslagen in Parijs), verliefdheid (meester in stoel met juffen die doen alsof ze verliefd op hem zijn), seksualiteit (plastische voorlichting), evolutie (“mens stamt af van de aap”), milieu (“plastic eiland”), deportaties (Joden), gaskamers, religie , grafschennis, slavenhandel, dierenmishandeling, voeding (“fruitdagen”), muziek (rap), kunst (Mondriaan), scholen bemoeien zich met werkelijk alles. Dat zijn allemaal zaken waarvan de ouders willen bepalen óf en wanneer en hóe ze die aan hun kinderen vertellen. Op een indirecte manier nemen scholen een totalitair karakter aan, waarbij ze steeds vaker over de grens tussen gezin en maatschappij en de grenzen van het privéleven van het kind heengaan.

De belangrijkste instrumenten waarmee scholen de aanval op het gezin uitvoeren zijn het vakonderdeel “Nieuwsbegrip”, nieuwe vakken als “International Primary Curriculum” (een amalgaam van geschiedenis, kunsthistorie en maatschappijleer) en seizoensgebonden thema’s (cursus “Lentekriebels”, etc.). Daarnaast is ook het taalonderwijs reeds lang gecontamineerd met allerlei uiteraard linkse politieke en levensbeschouwelijke opvattingen die expliciet of impliciet in de leerstof worden verwerkt.

Neem het “onderwijs” in verliefdheid. Bij uitstek een zaak van de ouders. In het kader van bovengenoemde cursus “Lentekriebels” kregen kinderen van klas 4 (groep 5 en 6) van openbare basisschool Wereldkidz in Maarn (Utrechtse Heuvelrug) op de volgende wijze opdracht om verliefdheid met elkaar te oefenen. Elk kind werd aan een ander kind gekoppeld, bij voorkeur een jongetje aan een meisje. Het ene kind moest het andere kind in de ogen kijken en een strofe van het hiernavolgende gedicht voorlezen. Het andere kind las dan de volgende strofe, het eerste kind het derde en tenslotte het ander het vierde en laatste. De taalfouten zijn uit het door de juf uitgedeelde origineel, de cursiveringen van mij:

“In jou ogen
zie ik dingen die ik normaal niet zou zien
zie ik dingen die ik normaal niet zou geloven
zie ik dingen die ik normaal misschien
zie ik dingen die ik normaal niet zal beloven

In jou hart
zie ik een plaats
zie ik een plek
zie ik een bovenaards
zie ik een rode vlek

In mijn ogen
zie ik dingen die jou willen
zie ik dingen die jou bewonderen
zie ik dingen die verschillen
zie ik dingen die komen van onderen

In mijn hart
zie ik een maatje
zie ik iemand die ik vertrouw
zie ik een kameraadje
zie ik jou, de lieverd waar ik zo van hou.”

Dit heeft niets, maar dan ook niets met onderwijs te maken.

Dit is een voorbeeld van een lesprogramma dat kinderen dwingt tot een intiem rollenspel, waarbij zij de meest intieme gevoelens, die normaal spontaan en op latere leeftijd ontstaan (“dingen die komen van onderen”), in zichzelf moeten oproepen en een liefdesbekentenis jegens elkaar moeten afleggen.

Hoewel het ludiek aangekleed is in de vorm van een gedicht en gepresenteerd werd op een roze achtergrond, gaat het ver over de grens van de persoonlijke levenssfeer van kinderen van die leeftijd (9 en 10) en doet het inbreuk op de sfeer van de verantwoordelijkheid van de ouders, wier taak en recht het is om te bepalen of, hoe en wanneer ze hun kinderen voorlichten over zaken als verliefdheid.