Met dank aan James Corbett.

James Corbett noemt in zijn voortreffelijke documentaire ‘World War One Conspiracy’ de Eerste Wereldoorlog ‘het einde van het begin’.

Honderd jaar het einde van de Eerste Wereldoorlog staan we aan de vooravond van de vervulling van de visie van de personen die op dit planetaire mensenoffer hebben aangestuurd.

De aanslagen van 11 september 2001  vormen het ‘begin van het einde’. De daardoor ontketende  ‘oorlog tegen de terreur’ zal leiden tot een derde en laatste wereldoorlog, die meer slachtoffers zal maken dan de eerste twee samen en dit keer niet alleen Europa, maar de hele wereld zal veranderen.

Tenzij er in het Westen sociale veranderingen doorgevoerd zullen worden, die de verschillende sectoren van de maatschappij  zelfstandig laten functioneren en de samenleving als geheel emanciperen van de landelijke en provinciale politiek.

We moeten streven naar een bestuursvorm, waarin de geldwereld de politiek niet meer kan beïnvloeden, de politiek het onderwijs niet kan bepalen en het onderwijs onze kinderen niet meer kan indoctrineren.

Onze kinderen zijn de toekomst en als zij niet voortdurend gehersenspoeld worden, zullen zij vanzelf de juiste instellingen scheppen die nodig zijn om een organische samenleving te organiseren.

Zij zullen dan kijken naar wat wij hen hebben nagelaten aan ideeën en zij zullen binnen drie dagen vanzelf daaruit de sociale organica kiezen,  de opvatting dat de samenleving niet als een machine, maar als een organisch geheel wil worden begrepen en bestuurd.

Vrijheid van onderwijs is nu de hoogste prioriteit.

Er moet vrijheid van meningsuiting komen, vrijheid van onderzoek en vrijheid van keuze van geneeswijze. De inspectie van het onderwijs en de inspectie van de gezondheidszorg moeten worden afgeschaft. De strafbepalingen aangaande (groeps-)belediging en godslastering moeten worden afgeschaft, corrupte rechters en officieren van justitie worden weggezuiverd.

De inlichtingendiensten moeten worden ontbonden, de gezonde onderdelen worden ondergebracht in een nieuwe overheidsdienst die  gecontroleerd wordt door het parlement.

Zodra het proces op gang komt, krijgt het een eigen dynamiek, want het is onze natuurlijke weg voorwaarts.

De kiezer moet niet alleen over benoeming van bewindspersonen, maar ook over beleidsvraagstukken kunnen beslissen. Dat kan door het houden van rechtsgeldige referenda.

Wilt u oorlog tegen Iran, wilt u sancties tegen Rusland, wilt u verplichte vaccinaties, wilt u adoptie van kinderen door homo-stellen, wilt u dat de juf uw dochter van 10 uitlegt wat vingeren is, wilt u verlof voor recidiverende zedendelinquenten, wilt u een verplichte zorgverzekering met 327 euro boete als u er geen heeft, wilt u massa-immigratie naar Nederland, wilt u kunstmatig lage maximumsnelheden waardoor hollanders via snelheidsboetes van hun inkomen beroofd worden, wilt u ongekozen en corrupte burgemeesters, wilt u een wethouder met 15  portefeuilles,  wilt u  dat de gemeente bepaalt of u een boom in uw tuin mag omhakken, dat de provincie bepaalt of er iemand in uw tuinhuisje mag slapen, dat uw auto apk wordt afgekeurd omdat de gordel op de achterbank versleten is, dat dit alles wordt nageleefd door dure ambtenaren die door u betaald worden, etc.

Als u dat allemaal wilt, zult u dit niet honderd jaar houden, maar dan zult u 10x zo veel daarvan krijgen, want macht vermeerdert zich.

Centralisatie brengt vanuit zijn eigen aard meer centralisatie van de macht met zich mee, zoals u in de documentaire van James Corbett heeft kunnen zien. Hoe meer macht er in het centrum is vergaard, hoe sneller de centralisering zelf verloopt.

Alle samenlevingen zullen dan worden onderworpen en de aarde zal dan worden bestuurd als een machine. Het voorbeeld van deze Orwelliaanse nachtmerrie wordt momenteel al uitgewerkt in China, in de vorm van het systeem van ‘sociaal krediet’.

De mentale en monetaire impulsen voor de Nieuwe Wereldorde komen vanuit de financiële wereld.

De ‘geheime politiek’ die de financiële wereld aanstuurt mag onthuld worden in de mate waarin Nederlanders dat kunnen en willen verwerken.

De Nederlandse machtselite is een onderdeel van de Brits-Amerikaanse machtselite en overlapt met soortgelijke en andere netwerken in België, Frankrijk, Duitsland, Italië en andere landen.

Ik heb u de afgelopen drie jaar laten zien, waar u dit netwerk kunt vinden en hoe u het kunt opdoeken. Als u ogen heeft – en intuïtie – heeft u het gezien.

Dat is een van de tientallen redenen, waarom de oorlogsplannen voor 2018 zijn uitgesteld naar 2022.

Want als er oorlog zou uitbreken, zou dat leiden tot een opstand in Nederland en dan zou u precies weten waar u degenen kunt vinden, die de nieuwe slachtpartij hebben ontketend.

Ik heb met tientallen onthullingen op drie verschillende websites mijn deel bijgedragen aan de ontmaskering van de groepering die Nederland sinds het einde van de 19e eeuw in zijn macht heeft.

Het heeft mij mijn huwelijk gekost, mijn geld en het heeft mijn leven geruïneerd. En ik ben blootgesteld geweest aan bizarre straling, waarvan ik niet wist dat die bestond.

Niemand in Nederland heeft mij geholpen – op één persoon na die het nota bene zelf moeilijk had – en ik heb vrede met wat ik gedaan heb. Ik heb gehandeld uit morele impulsen en hoef geen bevestiging van buitenaf.

Maar ik ga niet nog meer onthullen, want mijn dochter wordt nog steeds bedreigd en dat kan u niets schelen.

Nederland heeft in maart 2014 in een EU-associatieverdrag met Oekraïne ondertekend. Zo’n verdrag vormt de eerste stap naar toetreding van een land tot de Unie.

Toetreding van de Oekraïne tot de EU is echter een zeer slecht idee.

Oekraïne is namelijk een multi-nationaal en multi-etnisch land dat sinds het ontstaan van het idee van de onafhankelijkheid – overigens relatief recent – altijd een dubbele oriëntatie heeft gehad. De kozakkenhoofdman Bogdan Chmelnitzky, die in 1648 na een opstand tegen de Poolse adel de eerste onafhankelijke kozakkenstaat oprichtte, was in zijn buitenlandse politiek op Rusland gericht, terwijl vijftig jaar later hetman Mazepa de kozakkenstaat bij Zweden wilde laten aansluiten. Dat ging niet door doordat Rusland de oorlog tegen Zweden won in de historische veldslag bij Poltava (1709).

Het land heeft ook twee grote gemeenschappen, die grotendeels samenvallen met de taalgroepen: etnische Oekraïners en etnische Russen. Zolang geen van beide groepen het gevoel heeft benadeeld te worden, zijn die verschillende oriëntaties meer een verrijking dan een reden voor verdeeldheid voor de bevolking van Oekraïne.

Oekraïne is eigenlijk een soort “brugland” of “overgangsgebied” tussen Europa en Rusland. Een dergelijk gebied moet ook als zodanig bestuurd worden: met maximaal respect voor de etnische en taalkundige identiteit van de deelstaten. Oekraïne zou op Zwitserse grondslag georganiseerd moeten worden, waarbij de etnische groeperingen die het land uitmaken, regionaal en lokaal zo veel mogelijk hun eigen zaakjes mogen regelen.

Oekraïense regeringen zouden ongeacht hun ideologische signatuur in hun buitenlandse politiek en in hun handelspolitiek, juist geen keuze voor Oost of West moeten maken, maar goede betrekkingen met zowel Duitsland als Rusland moeten onderhouden. Het moet vooral niet kiezen tussen Oost en West, want dan raakt ten gevolge van die eenzijdige oriëntatie automatisch de ene of de andere gemeenschap in het gedrang.

De problemen zijn begonnen met de toenmalige president Viktor Janoekovitsj. Aanvankelijk probeerde hij de betrekkingen met zowel Rusland als de EU aan te halen. Omdat het post-communistische land echter dringend behoefte had aan buitenlandse investeringen, begon hij onderhandelingen over toetreding tot de EU, in de hoop op financiële en andersoortige steun. Daar zag hij echter mede door Russische druk vanaf.

Vervolgens deed Moskou hem een aanbod, dat in talrijke opzichten veel gunstiger was. Janoekovitsch nam dat aanbod, dat veel meer perspectieven bood voor de ontwikkeling van Oekraïne, wél aan.

Vervolgens brak er een opstand uit, moest Janoekovitsj vluchten en geraakte de pro-westerse oligarch Porosjenko aan de macht, die het associatieverdrag met de EU alsnog ondertekende.

Porosjenko maakte daarmee dezelfde fout als Janoekovitsj, maar dan naar de andere kant. Bovendien toonde hij geen enkel respect voor het Russische deel van de Oekraïense natie.

Sterker nog, de dag na het steunbezoek van EU-functionarissen Verhofstad en Van Baalen, nam het parlement een wet aan die het recht op het gebruik van de Russische taal drastisch inperkte.

Het signaal aan Oost-Oekraïne was duidelijk: onder Prosjenko zou Oekraïne zich aansluiten bij het Westen en de Russen zouden tweederangsburgers worden.