Maar verder met het digitale schoolbord. Dat is een  wapen in  handen van ideologische geïndoctrineerde onderwijzers. Natuurlijk worden er soms ludieke dingen op gedaan, maar het werken met digitale schermen vermindert de concentratie. Alleen fysiologisch is dat al zo, omdat de pixels zachtjes trillen. En een schoolbord geeft geen trillingen af.

Ten tweede zijn letters wit op zwart het best te onderscheiden, vanwege optimaal contrast, en daarom het minst vermoeiend om te lezen. Dus een schoolbord is rustiger voor de ogen van de kinderen. Het gebruik van gekleurde stiften op een witte achtergrond is leuk, maar op een subtiele manier nét iets vermoeiender voor kinderen.

Het belangrijkste is echter dat de beelden vanaf een levensgroot digibord veel te direct bij de kinderen binnen komen. De beeldinformatie kan niet worden opgevangen en verwerkt door het voorstellingsvermogen. De informatie drukt zich rechtstreeks in het onderbewuste van de kindjes af.

Dat is ook de reden dat de digiborden op scholen zo gretig worden verspreid. Men klaagt steen en been over bezuinigingen, maar een digibord van 5.000 tot 10.000 euro kan er makkelijk af. En dat is per klas, dus per school heb je het al snel over een ton.

Die reden is dat de culturele, morele en ideologische transformatie die scholen onder de kinderen willen bewerkstelligen op weg naar een betere, linkse wereld, aanzienlijk versneld kan worden door suggestief op het onderbewuste van de kindjes in te werken. Dan krijgen ze later later opvattingen en reflexen waarvan ze zich niet eens meer herinneren waar die vandaan komen.

Neem bijvoorbeeld de video van “Wiggle wiggle” van Jason Derulo met gastoptreden van pooierrapper Snoop Dog, die in het kader van de culturele revolutie op een school in Midden-Nederland werd afgespeeld voor klas 4 (groep 6 en 7), dus voor kinderen van 9 en 10 jaar. Voordat ik van racisme beschuldigd wordt: ik heb ook een cd van de “dogmaster”, maar ik acht die niet geschikt voor kinderen, om dezelfde redenen dat ik geen Joy Division draai waar de kinderen bij zijn.

De video begint met de popster (Derulo) die met ontbloot bovenlijf op bed ligt met 8 schaars geklede danseressen.

Daarna beelden van palmbomen, een zwembad, kontjes en tietjes en doggystyle dancing. Vervolgens krijgt een van de groupies die bij Jason op bed lag, een doos met dure Italiaanse schoenen. Kennelijk krijgt de slet, in ruil voor groepsseks met de rijke en succesvolle zanger, wat leuks om aan te trekken en neemt ze daar genoegen mee.

Best begrijpelijk als mannelijke fantasie – welke man heeft niet er niet eens van gedroomd dat hij door meerdere lichtekooien tegelijk verwend werd – maar hoe wordt dit opgevat door meisjes van 10? Je hoeft toch geen psycholoog of pedagoog te zijn om dat te snappen?

The dogmaster staat goedkeurend door een verrekijker naar dat alles te gluren. Verder veel close-ups van draaiende kontjes in korte rokjes en broekjes, gefilmd van schuin onder; van een danseresje dat langzaam met een vinger door haar decolleté strijkt met haar mond half open en waterdruppels op haar keel, alsof ze net een cumshot heeft gehad;

Verder beelden van een van de mannelijks dansers die aan een ijsblok likt in de vorm van een welgevormd vrouwelijk onderlichaam, alsof hij haar zit te beffen, en nog meer fraais.

Enfin, kijk zelf, waarbij zij opgemerkt dat beelden die snel en onopgemerkt voorbijschieten, niet minder, maar méér invloed hebben dan expliciete beelden, omdat zij direct het onbewuste inschieten (subliminale stimuli):

Van de schrik bekomen? Dan volgt een andere voorbeeld, ook van het voorjaar van 2015. Was het eerste seksueel getint, zo niet seksistisch, dit is macaber.

Het gaat om een interview met de onfrisse kinderboekenschrijver Daan Remmerts de Vries, die door de spontane, maar kritiekloze interviewster van het programma Klokhuis in het zonnetje gezet wordt. Wat blijkt?

Daan heeft een horrorboek voor kinderen geschreven, waaruit hij een passage voorleest. Hij zit in het donker met genoemde presentatrice, in een soort heksenkring van kaarsen met een levensechte schedel in zijn handen. De passage gaat over kindertjes die op een kerkhof een lijk opgraven. Daan legt uit dat het autobiografisch is, omdat hij vroeger, dus in de echte wereld buiten het fantasieboek, een vriendje had die graven opdelfde.

Maar grafschennis is smerig en respectloos jegens de overledene en diens nabestaanden. Het is daarom ook niet voor niets een strafbaar feit (“Hij die opzettelijk een graf schendt of enig op een begraafplaats opgericht gedenkteken opzettelijk en wederrechtelijk vernielt of beschadigt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de derde categorie.”, WvS 149). Hoe zouden de kindjes van 9 en 10, aan wie deze video op het digibord vertoond werd, het vinden als het lijk van oma werd opgegraven?

Ook werd een stuk voorgelezen over een heks, maar de afbeelding die Klokhuis had uitgezocht en de juf dus op het digibord afspeelde, was niet die van een toverkol, maar van een soort demon.

Voor extra effect werd er nog eens ingezoomd op de beestachtige ogen van het monster:

Verschillende kinderen kregen later nachtmerries.

Aan het eind van het programma volgde nog even een vrolijke noot met de vulgaire clowns Ard en Fjodor, waarvan de een het gebaar maakte van het piemeltje in het gaatje.

En dat alles op levensgrote beelden op het digibord, in de pauze, terwijl de kinderen hun brood zitten te eten.

Dit is helemaal niet hoe ik mijn meisje wil opvoeden.