Dictator van de Sovjet-Unie Jozef Stalin noemde schrijvers ‘de ingenieurs van de ziel’. In de linkse dictaturen van de 20e eeuw stonden kunst en onderwijs in dienst van het streven om een socialistische heilstaat te stichten. Daarvoor was nodig dat iedereen hetzelfde dacht en hetzelfde wilde, zodat met vereende krachten het socialisme gebouwd kon worden. Er was geen plaats voor andere opvoedkundige, politieke of levensbeschouwelijke stromingen.

Het onderwijs op lagere scholen in Nederland stevent af op een zelfde soort Orwelliaanse nachtmerrie. De reden is dat er in het onderwijs geen constructieve uitwisseling meer is van socialistische en liberale of conservatieve ideeën en opvattingen, maar dat de sector, net als in socialistische dictaturen, geheel in handen van één ideologische richting is gevallen. Daar vinden we alle voordelen en nadelen van de linkse wereldbeschouwing. En dan bedoel ik niet goedmoedige sociaal-democraten, maar de hardere linkse opvattingen die vanaf de jaren ’70 de linkse beweging hebben overgenomen.

De Linkse Leerkracht, – anderen zijn er niet -, kruipt onuitgenodigd diep binnen in de ziel van het kind en slaat van binnen uit aan het beeldhouwen. Hij leert het kind hoe het moet denken en wat het moet voelen. Scholen leren kinderen om “zichzelf te zijn”, dat wil zeggen dat de leerkrachten hun eigen vooroordeel over wat kinderen zouden moeten zijn, met de meest geraffineerde middelen op het kind projecteren.

Met “jezelf zijn” wordt bedoeld dat de zieltjes gevuld moeten worden met de mooiste linkse sentimenten, de mooiste linkse reflexen en de mooiste linkse opvattingen die er maar zijn.

Daartoe moet natuurlijk eerst, – net zoals uiterlijk moest gebeuren met de bestaande maatschappelijke orde in landen als de Sovjet-Unie, Cuba en Noord-Korea – de innerlijke wereld van het kind zo veel mogelijk worden verwoest.

De harde schijf moet eerst gewist worden voordat het ideaalbeeld van de nieuwe wereldorde erop kan worden gedownload.

We hebben eerder op dit blog voorbeelden laten zien van hoe dat in zijn werk gaat. Gaskamers, veenlijken, gruwelijke verwondingen (roken), zelfmoord (Van Gogh), euthanasie, loopgravenoorlog, moderne kunst, doggystyledancing, existentieel desoriënteren (“er is een Tweede Aarde”), pooierrappers, darwinisme (“de mens is de meest intelligente van de dieren”), verminking, travestieten & transseksuelen, collectieve raciale blanke schuld, barmhartigheidspornografie: met een waaier aan macabere beelden tracht men om kaalslag te plegen op de vruchtbare bodem van de kinderzieltjes.

Nadat het onbewuste als een akker dooreen is gehusseld, kunnen de kiemen van de Nieuwe Wereldbeschouwing in de gedesoriënteerde kinderzieltjes worden geplant.

De belangrijkste instrumenten zijn Nieuwsbegrip, IPC en het Digibord. Maar er zijn talrijke overige instrumenten: het schoolreisje naar kamp Vught, vroegtijdige uitleg over menstruatie omdat er een twee jaar ouder meisje in de klas zit, humanistische vorming (het kind leren hoe het “zichzelf moet worden”, dat wil zeggen correcte linkse opvattingen moet ontwikkelen), de kids vertellen van het piemeltje en het gaatje, – en het piemeltje kan natuurlijk ook in twee andere gaatjes -, kortom, op alle mogelijke wijzen moet kinderen van hun onschuld beroofd worden.

Stelregel is dat dit overgieten met schokkende informatie steevast drie tot zes jaar te vroeg moet gebeuren, dat wil zeggen voordat de kinderen sterk en kritisch genoeg zijn om die informatie op een gezonde manier te verwerken.

Dat is overigens in heel West-Europa zo. Het plan van de Franse president Nicolas Sarkozy om alle Franse kinderen van 11 jaar oud “een kind van de Shoah” te laten “adopteren”, dat gelukkig  is verijdeld, was niet voor niets gericht op die leeftijdsgroep. De leeftijd van 11 jaar valt net vóór de pubertijd, wanneer kinderen afstand nemen van de volwassenen, zich los gaan maken van hun ouders, zich emanciperen van de autoriteiten, en gaan beseffen dat ze sociaal en emotioneel zelfstandige wezens aan het worden zijn.

Als je vlak vóór dat proces een psychische aanslag pleegt op die kinderen, door ze te dwingen om zich te identificeren met leeftijdgenootjes die als insecten zijn vergast, dan leg je een bom onder de hele verdere ontwikkeling van zo’n kind. Gelukkig dat dit diabolische plan van een maniakale anonieme pressiegroep, die kennelijk toegang had tot de hersenloze president van de republiek, nog op een restant van protest is gestoten. Anders was er een hele generatie Franse kinderen getraumatiseerd.

Het is duidelijk wat er in het Nederlandse – en West-Europese – onderwijs aan de hand is. De lichamen van de kindertjes worden gevoed en gelaafd door de ouders, maar de kinderzieltjes worden van de ouders afgepakt en toegeëigend aan de school. De school gebruikt de kinderzieltjes als bouwmateriaal voor een utopische samenleving, waarbij de samenleving het doel is, en de kinderen het middel.

Dat is een noodlottige fout, want  het enige dat daadwerkelijk een betere wereld kan scheppen – de kinderziel – wordt opgeofferd aan het waanbeeld van een volmaakte samenleving.