Het Franse volk is Nederland te hulp geschoten. Nederland is mentaal het minst vrije land van Europa. We mogen weder onze burgemeester, noch de bestuurder van onze provincie kiezen, noch het staatshoofd, laat staan het hoofd van het openbaar ministerie dat in Nederland een monopolie op strafvervolging heeft. En we lijken dat normaal te vinden.

Frankrijk strijdt voor het Europa van vrije volkeren. De Gele Hesjes hebben hun opdracht vervuld. Zij zijn de confrontatie aangegaan met de draak van de fiscale en politiële EU-dictatuur.

De EU-dictatuur reageerde met nieuwe granaten, waarin TNT zit verwerkt en met bevelen om met flashballs op hoofdhoogte te schieten, met afgerukte handen en uitgeschoten oogballen tot gevolg.

De Gele Hesjes hebben moedig het voorbeeld gegeven aan andere Europese lidstaten. De beweging heeft zich daarom verspreid naar andere landen, met name België, waar de regering ten val kwam nadat zij tegen de wil van de meerderheid van het volk in op 19 december 2018 in Marrakech het Global Compact on Migration tekende dat de deur openzette voor ongebreidelde immigratie van arme naar rijke landen in de nabije toekomst.

De protesten hebben navolging gekregen in een tiental Europese landen en daarbuiten, tot in Taiwan toe. Verspreid over de wereld trekken burgers het symbool van het gele hesje aan en verzetten zich tegen fiscale, politieke en politiële willekeur van overheden. Werklozen in Irak, boeren in Polen, ingenieurs in Pakistan en zelfs een advocaat in Egypte die gelijk voor 14 dagen vastgezet werd, alleen al wegens het publiekelijk dragen van het gele vest als teken van solidariteit met de anti-autoritaire opstand in Frankrijk.

In Nederland trok de politie een Nederlandse vlag uit de handen van een bejaarde demonstrant, omdat er bij demonstraties geen stokken gedragen mogen worden.. Hoe symbolisch wilt u het hebben?

De opstand van het Franse volk is spontaan en zuiver. De Gele Hesjes vormen slechts het zichtbare deel van de natie, die hen met 70% steunt. Zij geven uitdrukking aan de algemene onvrede over het fiscale, economische en internationale beleid van de afgelopen decennia.

De drijfveren van de opstand zijn even gevarieerd, als authentiek. Het is niet mogelijk die als extreem-links of extreem-rechts te kwalificeren. Men is tegen genetisch gemanipuleerd voedsel, tegen verplichte vaccinaties, tegen grote banken, tegen belastingkorting voor rijken en accijnsverhoging op primaire en secundaire levensbehoeftes van de armen, tegen misbruik van het representatieve stelsel door lobby’s, tegen het fiscaal uitpersen van de middenklasse (de helft van alle flitspalen in Frankrijk is vernield), tegen de middeleeuwse afpersing van reizigers door middel van tolwegen die geëxploiteerd worden door steenrijke zakenlui als Alain Minc, bestuursvoorzitter van de Sanef Group en de beschermheer van Emanuel Macron.

Men is dus vóór biologisch voedsel, vóór vrije keuze van geneeswijze, vóór kleine banken die dicht bij het volk staan, vóór vermindering van belasting op arbeid en vóór het behoud van de eigen verdiensten, vóór solidariteit met de minder bedeelden die de laatste week van de maand rood staan (waar Franse banken krankzinnige kosten voor in rekening brengen), vóór bewegingsvrijheid binnen het land en vóór directe democratie.

De opstand is in feite een strijd voor méér democratie en méér vrijheid. Frankrijk wordt sinds de Franse Revolutie van 1789 in feite geregeerd door een financiële oligarchie. Het volk leeft in een schijndemocratie. Het mag stemmen op een persoon, maar dus niet op het beleid. Die persoon voert dan een aantal jaren een bepaald beleid, maar laat zich tussentijds beïnvloeden door allerlei lobby’s van grote bedrijven en financiële instellingen, alsmede door invloedrijke personen die hem tijdens zijn campagne en zijn carrière hebben geholpen.

Daardoor is in feite een oligarchie ontstaan. Een klein aantal partijen, bedrijven en netwerken aan de top bepaalt 90% van het reilen en zeilen van het land. Het volk is effectief van besluitvorming buitengesloten.

Het volk is echter wijs geworden. Het is toeschouwer geweest van een aantal ontwikkelingen – massa-immigratie, overdracht van soevereiniteit aan de EU, participatie aan buitenlandse oorlogen, voortgaande centralisering en uitbreiding van de macht van de overheid, fusies van locale overheden – waar het van tevoren niet om gevraagd heeft, die het nooit gewild heeft en die voorkomen hadden kunnen worden.

Het begint te beseffen dat de financiële, politieke en media-elite vrees koestert voor de eigen bevolking, met name voor het opkomende verlangen van het volk naar vrijheid en zelfbeschikking. Het vermoedt dat de steun voor massa-immigratie en overdracht van soevereiniteit van het land naar anonieme, ongekozen bureaucraten in Brussel bedoeld zijn om interne democratisering te voorkomen.

Migratie is goed, maar te veel migratie creëert spanningen tussen de nieuwkomers en de oude bevolking.

En waarom uitsluitend migratie uit Afrika en islamitische landen? In een context van islamitisch terrorisme? De 1 miljoen Portugezen in Frankrijk zijn succesvol geïntegreerd, maar een deel van de immigranten uit met name Afrika is buitengesloten, zowel fysiek, als sociaal. Zij zijn afgegleden naar criminaliteit en geradicaliseerd.

Zou de stelling van Bat Ye’or (בת יאור) dan toch kloppen, dat immigratie uit islamitische landen – in ruil voor olie – prioriteit heeft gekregen boven immigratie uit andere landen?

Is financiële steun van de VS voor Israel en van de EU voor de Palestijnse zaak niet een voorbeeld van dialectiek in het buitenlands beleid? Net zoals de grotendeels kunstmatig tegenstellingen van de Koude Oorlog? Of de kunstmatige tegenstellingen tussen ‘links’ en ‘rechts’ in de naoorlogse Europese binnenlandse politiek?

Waarom is links in Nederland niet tegen de monarchie en waarom strijdt rechts niet voor vrijheid van onderwijs?

Waarom laten mainstream politieke partijen bepaalde legitieme standpunten uit hun programma’s, waardoor die terechtkomen bij extreem-linkse of extreem-rechtse partijen?

Waarom hebben tenminste drie Nederlandse landelijke dagbladen de afgelopen herfst binnen hetzelfde tijdsbestek geprobeerd om pedofiele relaties geaccepteerd te maken, terwijl de meerderheid van de Nederlandse bevolking walgt van praktiserende pedofielen?

Democratie betekent dat het volk beslist. Het volk moet dus kunnen beslissen over het beleid dat gevoerd wordt. Daarvoor moet het direct op beleid kunnen stemmen, bijvoorbeeld via het instrument van het burgerinitiatief.

Het Franse volk heeft dat eindelijk begrepen en is in beweging gekomen.

Dat strekt tot groot voordeel van Nederland. Het Nederlandse volk kan nu in alle rust de hervormingen uit het programma van de Gele Hesjes selecteren die het kan gebruiken. Het kan een begin maken met de vreedzame de-fiscalisering en democratisering van de samenleving.

Wij moeten het voorbeeld van de Fransen volgen. Nederland heeft de kans om zichzelf te reinigen van corruptie, compliciteit en chantabiliteit, de drie beginselen die de elite van onze elite samenbinden.

Het is niet nodig hen actief te vervolgen. Het volstaat om het land tijdig en passend te hervormen. Een stille revolutie is altijd te verkiezen boven een gewapende strijd, zoals die in Frankrijk is begonnen.