Revisionisme heeft in de Westerse wereld helaas een pejoratieve betekenis gekregen. Oorspronkelijk betekent reviseren immers “herzien”, het aanpassen van een bestaande visie op de geschiedenis.
Revisie is dus absoluut noodzakelijk voor een gezond en waarachtig geschiedsbeeld.
Helaas heeft de term betrekking gekregen op marginale historici die de omvang van de misdaden van het nationaal-socialisme bagatelliseren. Daardoor is de indruk ontstaan dat je het geschiedbeeld van een periode niet meer mag corrigeren, dus dat het beeld van het verleden moet worden vastgelegd en vastgebeiteld.
Doe je dat wel, dan wordt je in een verdachte reuk gezet.
In het Westen heeft na de oorlog de Holocaust de plaats ingenomen van centrale misdaad in de menselijke geschiedenis. Het is een soort negatieve religie geworden. Het absolute tegendeel van waar wij in geloven. Het tegendeel van wat wij goed achten.
Elders in de wereld ligt dat vaak anders. In Japan herinnert men zich de nucleaire vernietiging van Hiroshima en Nagasaki en niet te vergeten het bombardement van Tokio. In China herinnert men zich de slachting van Nanking (1937), de Hopi Indianen herinneren zich dat Noord-Amerika voor de komst en uitbreiding van de Amerikaanse civilisatie een Indianenbevolking bezat van volgens sommige schattingen 50 miljoen zielen.
De fixatie op de Holocaust is natuurlijk zinloos, tenzij men er lessen van leert. En bij het leren van lessen heb je verschillende mensen, groeperingen, instituten en geldstromen. En motieven.
Daarom moet je de vaststelling van de historische waarheid overlaten aan de krachten van de vrije markt. Aan de vrije concurrentie van ideeën. Dan komen de beste ideeën bovendrijven. Elk verbod leidt tot een verlies van vrij onderzoek en hoewel dat op korte termijn kan worden ingezet ter bescherming van de vrijheid, zijn het uiteindelijk niet de krachten van de vrijheid die winnen bij een officiële versie van een gebeurtenis. Een officiële versie moet namelijk in de praktijk gehandhaafd worden. Dat gebeurt door vervolging van diegenen die daarvan afwijken.
Natuurlijk is er door de nationaal-socialisten een massamoord van Oudtestamentische afmetingen op de Joden gepleegd. Mijn moeder zag de joden als kind afgevoerd worden en wist dat ze niet meer terug zouden keren. Er is voldoende onderzoek naar gedaan. Er zijn zonder enige twijfel miljoenen joden vermoord. Of het er 6 of 8 of 4 zijn, is het strijdterrein van historici. Over de omvang van de massamoord valt te twisten, maar niet over het feit van de moord, en over de voorafgaande processen van isolatie en deportatie. Dat hebben onze ouders en grootouders met hun eigen ogen gezien en is in een vele honderden boeken gedocumenteerd.
De bekendste Holocaust-ontkenner in het Westen is David Irving. Irving ontkende aanvankelijk de gehele Holocaust, maar krabbelde later terug tot 2 miljoen, hoewel hij erbij bleef dat Hitler er niet van wist.
Rusland heeft zelf ook een reeks Irvings, maar het onderwerp van hun negationisme is anders. Zij ontkennen niet de misdaden van Hitler, maar die van Stalin. En het verschil is, dat men in het huidige Rusland ongestraft de meest extreme vormen van genocide-ontkenning kan bedrijven zonder dat zulks tot noemenswaardig ongemak leidt.
Zo schrijft Ekaterina Blinova op de website van sputniknews.com op 19 oktober 2015 dat de massamoord op de Oekraïense burgerbevolking in 1932-1933, die getalsmatig de judeocide evenaart, zo niet overtreft, nooit heeft plaatsgevonden.
De Holodomor – de officële term voor de hongersnood in de Oekraïne – is volgens deze gewetenloze leugenares een verzinsel van de “Westerse propaganda-machine”. Ik vraag me af wat ze van Alexander Solzjenitsyn vindt, die de slachtoffers van het sovjet-communisme op 62 miljoen had berekend.
Deze cynische leugenares maakt de “fout” om kritiek op het communisme te verwarren met kritiek op Rusland. De Duitsers hebben al lang geleerd dat kritiek op nazisme niet gelijk staat aan kritiek op Duitsland,zoals het vóór Hitler was, maar Blinova heeft niets begrepen.
Op 11 september 1932 schreef Iosif Stalin aan zijn medewerker Kaganovitsj: “De situatie in de Oekraïne is erg slecht. Als we nu geen stappen ondernemen, kunnen we de Oekraïne verliezen.” Vervolgens smeedde hij met zijn medewerkers een plan om de bevolking van de Oekraïne te decimeren door al het voedsel in beslag te nemen en op bewaakte plaatsen te bewaren, dan wel te exporteren. Oekraïne werd hermetisch afgesloten en andere maatregelen werden getroffen om te voorkomen dat de bevolking aan de geplande hongersnood kon ontsnappen. Op deze wijze werden in één winter naar schatting 7 tot 9 miljoen Oekraïense burgers uitgeroeid.
Kijkt u zelf naar dit fragment uit de “westerse propaganda”-documentaire Soviet Story. Excuses voor het ontbreken van ondertiteling. De mevrouw met de gele sjaal vertelt hoe de grond bewoog omdat uitgehongerde Oekraïeners gelijk met de reeds overledenen begraven werden, zodat de NKVD-ers niet terug hoefde te komen. De mijnheer daarvoor vertelt hoe niet alleen het graan, maar ook al het ingemaakte voedsel werd geconfiskeerd.
Afgezien van haar onverschilligheid tegenover het lot van de Oekraïeners, ziet Blinova op onverklaarbare wijze over het hoofd dat Stalin, die zelf overigens geen Rus was, ook miljoenen, ja zelfs tientallen miljoenen etnische Russen heeft afgeslacht.
Kennelijk identificeert zij zich meer met de Leider van het volk, dan met het volk zelf. Kennelijk dienden de Russen Stalin en niet andersom. Of, nóg perverser, omdát Stalin volgens de communistische leer het volk diende, mag hij het volk ongestraft decimeren. Zo goed heeft hij het namelijk met ons voor.
Het Russische Rijk had in 1907 in het totaal 157 miljoen inwoners. De Verenigde Staten van Amerika 87 miljoen. Anno 2015 hebben de VS 320 miljoen inwoners, tegenover Rusland 144 miljoen.
Dus nog een keer:
1907: Rusland 157 miljoen – VS 87 miljoen
2015: Rusland 144 miljoen – VS 320 miljoen
De bevolking van de VS is dus in ruim honderd jaar bijna verviervoudigd, terwijl die van Rusland is afgenomen.
Dat enorme verschil kan slechts zeer gedeeltelijk worden verklaard uit de slachtoffers die de Sovjet-Unie in beide wereldoorlogen geleden heeft. Bij een enigzins normaal sociaal-economisch systeem zou de bevolking van Rusland zich na de Eerste Wereldoorlog hersteld en verdubbeld moeten hebben, maar dat werd verhinderd door de Russische Burgeroorlog, de Boerenopstanden (samen circa 14 miljoen), de collectivisatie en de dekoelakisatie (samen goed voor 5-6 miljoen slachtoffers), de Holodomor (7 tot 9 miljoen slachtoffers) en talrijke andere grote en kleine communistische democides. Zelfs een aanzienlijk deel van de 27 miljoen slachtoffers aan sovjet-zijde tijdens de Tweede Wereldoorlog kan op het conto van Stalin geschreven worden.
Met een ook maar enigzins normaal systeem zou ondanks al die ellende de bevolking van de Sovjet-Unie zich na 1945 tenminste verdubbeld, zo niet verdriedubbeld moeten hebben en zouden er nu minstens zo veel Russen zijn, als Amerikanen.
Het is tragisch dat een Russische nieuwssite als Sputniknews.com, die in menig opzicht voortreffelijk werk levert, meedoet aan dit soort goedpraterij van een van de grootste massamoordenaars aller tijden.