Education

De overheid wil weten of uw dochter menstrueert

Een reactie plaatsen

De overheid houdt in het voorjaar van 2016 een “gezondheidsonderzoek”op lagere scholen. Kinderen krijgen op school een keuring van 15 minuten, waar de ouders niet bij mogen zijn. Net zoals bij correspondentie van consultatiebureau’s, krijgt de lezer aanvankelijk de indruk dat het onderzoek verplicht is, terwijl het in werkelijkheid berust op vrijwillige deelname.

Via regionale GGD’s worden “vragenlijsten” naar ouders gestuurd, waarvan het copyright toekomt aan “Robert Goodman 2005”.

De overheid wil van u als ouder weten of uw kind
– alle inentingen heeft gehad
– voor de eerste keer ongesteld is geweest
– rekening houdt met de gevoelens van anderen
– wel of niet lang kan stilzitten
– potloden makkelijk deelt met andere kinderen
– ertoe neigt alleen te spelen
– doorgaans gehoorzaam is en ertoe neigt te doen wat volwassenen vragen
– constant aan het wiebelen of friemelen is
– thuis dingen pikt
– behulpzaam is als iemand zich heeft bezeerd
– zenuwachtig is in nieuwe situaties
– en nog een hoop andere zaken waar ze niets mee te maken heeft, omdat kinderen onder de verantwoordelijkheid van de ouders vallen.

IMG_1805

Tot voor kort was het zo, dat de overheid pas in actie kwam als er zorgen waren over een kind. Dat gebeurt via de instellingen van jeugdzorg, die de laatste jaren sterke kritiek te verduren hebben gekregen omdat ze, zoals zo veel overheidsinstellingen, niet goed zouden functioneren.

Dit onderzoek doet vermoeden dat de overheid zich nu ook preventief met uw kind wil gaan bemoeien.

Daar zit een zekere hypocrisie in, want het is de overheid zelf die de jeugdzorg uit de hand heeft laten lopen doordat er enerzijds niet adequaat gereageerd wordt bij gezinnen waar wel wat aan de hand is en men zich anderzijds vastbijt in gezinnen waar niets aan de hand is. Dat is namelijk makkelijker werken, want ouders van gezinnen waar niets aan de hand is zijn over het algemeen beleefd en coöperatief, terwijl probleemgezinnen vaak agressie hanteren als overlevingsstrategie.

Net als in de voormalige DDR, wil de overheid blijkbaar zo vroeg mogelijk een volledig fysiologisch en psychologisch profiel van haar burgers kunnen opstellen.

Een en ander zal ongetwijfeld gerechtvaardigd worden door de vermeende noodzaak om de lichamelijke en geestelijke gezondheid van de Nederlandse kinderen te beschermen en te bevorderen – waarin natuurlijk de giftige suggestie schuilt dat ouders dat niet of onvoldoende zouden doen, anders zou het niet nodig zijn – maar het is niet moeilijk om aan de vraagstelling de hand van de Nederlandse Stasi te herkennen.

Het oog van de overheid wil weten of er “loners” zijn, of er kinderen zijn die te veel pesten of gepest worden, bang zijn of niet, aardig zijn tegen jonge kinderen, etc. Type “Unabomber”. Men zoekt naar een mogelijke aanleg, naar een psychologische predispositie voor radicalisering. Men wil potentiële toekomstige Bouyerietjes en Breivikjes zo vroeg mogelijk in beeld brengen.

De overheid maakt daarbij gebruik van de irrationele angst voor terrorisme. De kans dat u bij een terroristische aanslag omkomt is immers nog steeds kleiner dan die dat u omkomt in een verkeersongeval en Nederland staat nog steeds tweemaal daags in de file.

Bovendien is er toenemend bewijs dat westerse geheime diensten terroristen en terrorisme faciliteren omdat men, net als ten tijde van de Koude Oorlog, behoefte heeft aan een vijand om het voortbestaan en de uitbreiding van de eigen instelling te rechtvaardigen. Het verschil is echter dat er tijdens de Koude Oorlog een daadwerkelijke dreiging, maar dat de terroristische netwerken van nu alleen dood en verderf kunnen zaaien, maar het westen nooit essentieel kunnen bedreigen.

De noodzaak om burgers steeds vollediger in beeld te brengen en over iedereen een dossier aan te leggen, is natuurlijk een verzinsel van de overheid. Het is simpelweg de volgende stap van een overheid die steeds meer controle wenst te verwerven over haar burgers, terwijl zij zich eigenlijk zo veel mogelijk zou moeten terugtrekken. Want dat past bij het ontwakend zelfbewustzijn van de moderne burgers.

Het Koninkrijk der Nederlanden wordt langzaam een totalitaire, Orwelliaanse samenleving en als u daar de komende jaren niets aan doet, is het voor uw kinderen en kleinkinderen te laat.

Politics

Het “Nederlands” Instituut voor Internationale Betrekkingen

Een reactie plaatsen

Een soeverein land maakt zelf zijn buitenlands beleid. Daarom is in de grondwet vastgelegd dat alleen burgers van het land functies kunnen bekleden in het openbaar bestuur of zich verkiesbaar mogen stellen. Een Spanjaard mag bijvoorbeeld geen ambtenaar worden voor de Nederlandse overheid. Dat mag pas als hij de Nederlandse nationaliteit verwerft, bijvoorbeeld door een huwelijk met een Nederlandse.

In de particuliere sector geldt dat niet. Een groot bedrijf mag gerust een buitenlandse directeur aantrekken, als die het meest geschikt is om het te leiden.

Als we de totstandkoming van het buitenland beleid van Nederland onder de loep nemem, stuiten we echter al snel op een zorgwekkende anomalie.

Hoe komt ons buitenlandse beleid tot stand?
In Nederland komt het buitenlands beleid inhoudelijk met name tot stand door twee instellingen. Ten eerste natuurlijk het departement van Buitenlandse Zaken dat onder verantwoordelijkheid valt van de Minister van Buitenlandse Zaken en ten tweede het “Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen” Clingendael.

Clingendael _ logo

Daar treedt direct een democratisch probleem op. Clingendael is namelijk een particulier instituut en ressorteert niet onder ministeriële verantwoordelijkheid, terwijl het wel gefinancierd wordt door de ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie. Het heeft derhalve geen democratische of constitutionele legitimiteit.

Er staat nergens in onze grondwet: “De totstandkoming van het buitenlands beleid van het Koninkrijk de Nederlanden mag worden uitbesteed aan particuliere instellingen.” Er is ook geen nationale wet waarin Clingendael wordt aangewezen.

Het probleem is dus dat Clingendael een particulier instituut is dat niet onder democratische controle valt, maar wel in belangrijke mate het buitenlandse beleid mag vormgeven. Sterker nog, waar de uitvoerders van ons buitenlandse beleid op het departement zitten, heeft Clingendael het meeste invloed op de totstandkoming van de inhoud van het buitenlandbeleid.

Bovendien, en dat is minstens zo belangrijk, speelt het een cruciale rol in de opleiding van onze diplomaten. Dus het geeft hen de kennis en de waarden mee, waarmee ze later de belangen van Nederland in het buitenland moeten verdedigen. Als onze diplomaten bij het departement aankomen, zijn ze in menig geval reeds door Clingendael gevormd.

Kortom, Clingendael is van beide instellingen die zich met buitenlandbeleid bezig houden de meest invloedrijke.

Wie werken er bij Clingendael?
Daarom is het interessant om te kijken wie er nou bij Clingendael daadwerkelijk werkzaam zijn. Want dat zijn de mensen die het buitenlandse beleid schrijven, althans de beleidsopties prepareren waaruit het departement en uiteindelijk de minister later kan kiezen.

Clingendael heeft allerlei personen in dienst die het op zijn website “experts” noemt, die zich met diverse onderdelen van de buitenlandse betrekkigen bezig houden. De laatste keer dat we de website bekeken, waren dat er vijfennegentig. The devil is in the detail, dus laten we de lijst eens aflopen.

Ivan Briscoe. Maar Ivan is een Brit, aan zijn accent te horen. Waarom schrijft een Brit mee aan ons buitenlands beleid, oftewel aan hoe ons land zich moet opstellen ten opzichte van andere landen om de belangen van zijn inwoners optimaal te behartigen? Is een Brit niet veel eerder geneigd om zaken te suggeren die gunstig zijn voor de positie van zijn land in de internationale verhoudingen?

Dat zouden we hem niet kwalijk kunnen nemen. Daarmee is hij alleen maar een goed patriot. Stel, in tegendeel, dat hij juist goede suggesties doet voor een succesvol Nederlands buitenlands beleid, dan is het onvermijdelijk dat het belang van Nederland op bepaalde punten strijdig is met dat van Groot-Brittanië. Als hij dus goed zijn werk doet, is het dus onvermijdelijk dat hij vroeg of laat tegen de belangen van zijn vaderland moet adviseren. Briscoe kampt dus met een dubbele lojaliteit, met een conflict of interest. Dat is de reden dat onze grondwet stelt dat het buitenlands beleid van ons land door Nederlanders gemaakt moet worden.

Terug naar zijn positie bij het “Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen”. Briscoe houdt zich bezig met “security & justice”, dat wil zeggen “veiligheid en justitie”, maar hebben we daar niet al een instelling voor, namelijk het Ministerie van Veiligheid en Justitie? Dus, met alle respect voor zijn werk, dat er overigens goed uitziet, deze Brit is hier niet op zijn plaats.

De volgende expert is Grégory Chauzal. Hij houdt zich bezig met “policy debates”. Dus, deze Fransman helpt ons ermee, hoe we moeten debatteren over ons beleid. Opnieuw met alle respect, hebben we daar een Fransman voor nodig? Is er niemand temidden van de 17 miljoen Nederlanders die ons daarmee kan helpen?

Het belangenconflict is in het geval van Chauzal nog scherper, want het betreft een voormalige ambtenaar van het Franse ministerie van Defensie.

We gaan goedmoedig verder. Ragnhild Drange is assistent voor “conflict and fragility”. Zij heeft Noors als moedertaal, – nationaliteit wordt op de website van Clingendael stelselmatig verzwegen, dus we moeten het doen met secundaire indicatoren als opleiding en moedertaal – “working knowledge” van het Nederlands, maar ziet er sympathiek uit. Daarom wordt ze door de Nederlandse belastingbetaler in staat gesteld om aan ons buitenlandbeleid mee te werken.

Verder.

Marianne Ducasse- Rogier helpt ons met “diplomacy and foreign affairs”. Met alle respect voor deze sympathieke Française, wat heeft zij zich met de Nederlandse diplomatie en het Nederlandse buitenlandbeleid te bemoeien?

Diana Goff houdt zich als “research fellow”, net als senor Briscoe, bezig met “security & justice”. Deze sympathieke dame lijkt op basis van haar CV in de Verenigde Staten van Amerika te zijn geboren en getogen en mag nu mede ons veiligheidsbeleid vormgeven. Waarom?

Mariana Gomez Neto lijkt ondanks haar Spaanse naam gewoon Nederlands te zijn, hoewel ook haar nationaliteit op internet taboe lijkt te zijn, en dus gaan we verder met

Nick Grinstead, project assistant voor “conflict & fragility”. Nick is Amerikaan, naar het zich laat aanzien, maar ook hij heeft zijn nationaliteit zorgvuldig verborgen. Elders op internet zegt hij over zichzelf: “He speaks English, Levantine Arabic, intermediate Swedish and basic Spanish and French. He currently resides in Sweden and enjoys a good club sandwich.” Dus we mogen wel weten wat zijn favoriete lunchgerecht is, maar niet van welk land hij burger is. En opmerkelijk genoeg spreekt deze polyglot geen Nederlands.

Shaun Riordan heeft zestien jaar (sic!) in Britse diplomatieke dienst gewerkt, is woonachtig in Madrid en houdt zich nu bij het “Nederlandse Instituut voor Internationale Betrekkingen” bezig met “diplomacy & foreign affairs”. Men zou zeggen dat hij als voormalige Britse diplomaat en voormalig ambtenaar van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken elke zweem van partijdigheid moet mijden en zich niet moet bemoeien met de Nederlandse diplomatie.

Iemand anders die zich met ”diplomacy & foreign affairs” bezig houdt, is een project-assistent met de klinkende naam Francesco Saverio Montesano. Ook hier verzwijgt de website nationaliteit en herkomst, terwijl hij werkt in een van de weinige functies in ons land – namelijk als medewerker van het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen – waar dat juist wèl belangrijk is. Ook op LinkedIn vezwijgt hij zijn nationaleit, maar de klinkende naam en het diploma van een Liceo Classico in Rome doen vermoeden dat het niet om een Fin gaat.

Dan gaan we verder met Megan Price, “research fellow”. Zij houdt zich ook al bezig met “security & justice”, een populair onderzoeksveld bij Clingendael. Het lijkt wel of er een heel parallelministerie van Veiligheid & Justitie functioneert.

De volgende buitenlandse expert is Mark Singleton, “director of ICCT” en bijdragend aan – het onderzoek naar – “security & terrorism”. Mark, die eerder voor Tony Blair in Jeruzalem werkte als “Acting Head of Mission at the Office of the Quartet Representative”, is nu directeur van het “International Centre for Counter-Terrorism” in Den Haag. Waarom staat ie dan op de Clingendael website als één van hun experts? En is terrorismebestrijding niet iets voor de veiligheidsdiensten of voor de Nationale Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid? Aangezien Singleton ook voor het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken gewerkt, werpt zich de vraag op of deze Brit op dat moment de Nederlandse nationaliteit bezat, want als dat niet zo is, is dat een dubbele schending van de grondwet.

Sofia Zavagli houdt zich als Italiaanse bezig met het Nederlandse beleid ten aanzien van “security & terrorism”. Ze heeft sinds november 2015 drie teksten geschreven voor haar werkgever, maar allemaal coproducties. Het lijkt een gewoonte te zijn bij Clingendael dat rapporten meerdere auteurs hebben. Zo kun je dus nooit zien van wie een concrete bewering komt, wie het onderzoek achter een stelling daadwerkelijk heeft gedaan. Geen enkele auteur is individueel verantwoordelijk voor wat hij schrijft en auteurs dekken elkaar. De “policy brief” over de aanslagen in Parijs in november 2015 heeft bijvoorbeeld zes auteurs voor tien pagina’s tekst: behalve Zavagli zijn dat directeur Ko Colijn, Mark Singleton, Bibi van Ginkel, Grégory Chauzal, en Christophe Paulussen. Het document eindigt met een reeks “beleidsaanbevelingen”, maar je kunt dus niet zien wie die gedaan heeft en uit welk land ze stammen. Als je de zes auteurs gezamenlijk verantwoordelijk houdt voor de inhoud, hetgeen de bedoeling lijkt, zijn deze aanbevelingen echter mede gedaan voor een Brit, een Fransman en een Italiaanse.

Voorts stuiten we op Cecilia Albin (Zweden) en Mark Anstey (Zuid-Afrika) die ons helpen met “diplomacy & foreign affairs”, Nicole Ball (VS) houdt zich weer bezig veiligheid en justitie.

Tony Bass – die 30 jaar als ambtenaar voor de Ierse overheid gewerkt heeft (sic!) – doet “Europe” en “Euroforum” voor het Nederlandse Instituut voor Internationale Betrekkingen. Van Bass worden helemaal geen publicaties op de website genoemd.

Mai’a Davis Cross (VS) doet hetzelfde als Bass, maar dan doet er nog “diplomacy & foreign affairs” bij.

Guy Olivier Faure – volgens Wiki in 1943 geboren in Frankrijk – doet ook D&FA, maar doet er nog “international negotiation” erbij.

Dus we hebben een Fransman die uitvoerders van het Nederlandse buitenlandbeleid moet leren hoe ze met vertegenwoordigers van andere landen, Frankrijk bijvoorbeeld, moeten onderhandelen.

Verder met Fen Osler Hampson. Die doet hetzelfde als Faure. Hampson lijkt een Canadees te zijn, maar dat valt niet met zekerheid vast te stellen, want ook hij laat zijn nationaliteit op internet weg. Voor hem spreekt dat hij tenminste een serieuze publicatielijst heeft, zij het merendeels niet voor Clingendael. Dan springen we over Bertus Hendriks heen, – zoals we ook met de overige Nederlandse gedaan hebben -, en komen we bij Brian Hocking. Hocking doet ook D&FA, dus dat onderwerp is rijkelijk bedeeld met expertise. Hocking lijkt een Brit te zijn op basis van de gecensureerde CV’s die van hem op internet te vinden zijn.

Daarna komen we via Arjuna Kannangara (D&FA, waarschijnlijk Brit) en Mordechai Melamud (Israël, D&FA) bij Valerie Rosoux, een Belgische dame te oordelen naar haar gecensureerde CV die zich, needless to say, ook bezig houdt met “diplomacy & foreign affairs”. Opvallend is dat er slechts één publicatie van haar hand wordt genoemd, uit maart 2014, hetgeen suggereert dat ze de laatste twee jaar geen onderzoek heeft gedaan dat het waard is om gepubliceerd te worden.

Vervolgens komen we bij Rudolf Schüssler (D&FA, international negotiation) die in zijn onschuld in zijn biografie op de Clingendael-website per ongeluk zijn nationaliteit vermeldt. Daar zijn we deze sympathieke Duitse professor van de Universiteit van Bayreuth dankbaar voor.

Daarop volgt Paul Sharp (D&FA, dit keer zonder international negotiation). Lijkt een Brit, Amerikaan of Canadees te zijn, maar heeft ook zijn nationaliteit van internet weggemoffeld.

We gaan verder met Paul Shotton, een Brit die ons onderwijst over “Europe” en, leuke woordspeling, “Euforum”.

Dan nog wat Hollanders totdat we afsluiten met Sarah Wolff, die wederom Brits lijkt te zijn en zich bezig houdt met “Europe & Euroforum”, alsmede met “security & terrorism”) en I. William Zartman, een voormalige adviseur van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken.

Conclusie
Even tellen en dan blijkt dat er van de vijfennegentig experts liefst achtentwintig naar het zich laat aanzien niet over de Nederlandse nationaliteit beschikken.

Hier past maar een conclusie, namelijk dat een aanzienlijk deel van ons buitenlandbeleid inhoudelijk door buitenlanders wordt geschreven.

Dat is een duidelijke schending van onze grondwet en moet zo snel mogelijk rechtgezet worden.

Education

Scholen nemen ouders opvoeding af – 7

Een reactie plaatsen

Om een verschijnsel te doorgronden, moet men het zowel in zijn totaliteit begrijpen, als in detail.

Het lager en middelbaar onderwijs in Nederland bevindt zich in een fundamentele transformatie, namelijk van een middel tot kennisoverdracht aan kinderen en jongeren, dat erop gericht is om hen de vaardigheden aan te reiken waarmee ze zich later in de maatschappij kunnen redden, naar een middel tot ideologische indoctrinatie van de jeugd als bouwsteen voor een mooie linkse toekomst.

Het onderwijs functioneert als voorpost voor de totale transformatie van de maatschappij door de overheid, althans de ideologische stroming die zich bedient van de dwangmiddelen van de overheid om haar totalitaire doelstellingen te verwezenlijken.

Het middel dat gebruikt wordt is het meest dodelijke dat er is: de salamitactiek. Ook wel bekend als “gradualism”, “incrementalism” of “totalitairian tiptoe”. De salamitactiek is bedoeld om het bewustzijn af te dempen en verzet te ontmoedigen.

Als je immers een maatregel, die de meerderheid van de betrokkenen niet wenst, direct invoert of aankondigt, beseffen de betrokkenen dat er een situatie gecreëerd wordt die schadelijk is voor hun huidige of toekomstige belangen en komen zij in het verweer. Het is mogelijk dat door dat verzet de maatregel niet kan worden ingevoerd en het hele project, met alle verheven einddoelen, loopt dan gevaar.

Daarom is het voor een succesvolle salamitactiek belangrijk dat je je doelstellingen niet uitspreekt.

Als je bijvoorbeeld van plan bent om in Hongarije tussen 1945 en 1948 een communistische eenpartijstaat op te richten, moet je dat niet openlijk verklaren. Je moet een voor een de katholieke, protestantse en liberale uitgeverijen, scholen en andere instellingen sluiten, het liefst naar aanleiding van een incident of zo. Vervolgens gebruik je het verzet daartegen om de geheime politie extra bevoegdheden te geven, etc.

Als je vanaf het begin al de droom hebt gehad om een Europese superstaat te stichten, maar de meerderheid van de bevolking van de betrokken landen voelt daar niets voor, moet je geleidelijk te werk gaan: eerst een pilot in de vorm van een beperkte douane-unie in de vorm van de Benelux, eerst samenwerking op het gebied van kolen en staal. Dan het project afschilderen als vorm van economische samenwerking en uitbreiden naar andere sectoren van de economie, vervolgens een gezamenlijke munt introduceren – opnieuw met economische argumenten – en uiteindelijk via kunstmatig gecreëerde crises steeds meer supranationale bevoegdheden en instellingen creëren. Waarbij de instellingen in werkelijkheid vaak al bestaan voordat ze op papier worden opgericht. Totdat de nieuwe generatie wakker wordt in wat Vladimir Bukovsky van het Cato-instituut de “EUSSR” noemt.

Hetzelfde geldt voor de transformatie van het onderwijs van kennisoverdracht naar ideologische indoctrinatie.

Je moet het niet zeggen, maar wel doen, beetje bij beetje. Vergelijk het met een ruziezoeker, die op straat steeds iets dichter bij je komt te staan. Op een gegeven moment heeft hij al je persoonlijke ruimte afgepakt, maar als je die wilt terugpakken, moet je of wegvluchten, of hem terugduwen. In het eerste geval doe je vrijwillig afstand van je territorium, in het tweede geval kan hij verontwaardigd zeggen dat jij de gewelddadigheden bent begonnen.

In werkelijkheid is hij natuurlijk de agressor, maar hij is zo slim geweest om zijn agressie te faseren en te maskeren, waardoor hij jouw reactie kan gebruiken om zijn eigen strategische doelstellingen te bereiken.

Om slechts drie details van de onderwijstransformatie te noemen, die via ons via ons netwerk bekend zijn geworden:
1 – de kinderen van klas 4 mogen van de school geen pindakaas op hun brood smeren.
Formele reden: beperken van risico op een aanval, omdat een jongetje in de parallelklas (sic!) allergisch is voor noten.
Werkelijke reden: afbraak van weer een klein stukje van de macht van de ouders, die tot dan toe bepaalden wat een kind wel en niet mag eten.

2 – de kinderen van de hele lagere school moeten op vrijdag fruit meenemen naar school.
Formele reden: bijdragen aan de gezondheid van de kinderen door stimuleren van gezonde voeding.
Werkelijke reden: afbraak van weer een klein stukje van de macht van de ouders, die bepalen wat hun kind moet eten.

3 – de kinderen van klas 5 krijgen “verkeersexamen”. Het is natuurlijk niet de zaak van de school, maar van de ouders om de kinderen te leren om veilig deel te nemen aan het verkeer. Voor “verkeersexamen” moet je een fiets hebben. De fiets moet in goede staat zijn. Als de fiets niet in goede staat is, bijvoorbeeld doordat het achterlicht het niet doet, kan je kind een onvoldoende krijgen. Voor de beoordeling van de staat van onderhoud van de fietsen, worden vrijwillige klassenouders ingeschakeld.
Formele reden: bijdragen aan de veiligheid van de kinderen door hen te leren fietsen en op het onderhoud van de fiets te controleren.
Werkelijke reden: weer een kleine inbreuk op de particuliere levenssfeer van het gezin. Verkeersopvoeding wordt afgepakt van de ouders en tot vak gebombardeerd (1e stap), dan worden ouders gedwongen om een fiets aan hun kinderen ter beschikking te stellen (2e stap) – als zij die niet hebben, dan moeten ze er een kopen -, vervolgens wordt de verantwoordelijkheid voor het onderhoud van de fiets van de ouders afgenomen (3e stap) en tenslotte moeten ouders zich laten welgevallen dat andere ouders mede bepalen of hun kind een voldoende of onvoldoende krijgt voor het verkeersexamen (4e stap). Met dat laatste wordt, niet in graad maar wel in principe, weer een klein kenmerk van de totalitaire regimes in Oost-Europa tussen 1945 en 1989 overgenomen: verdeel- en heers tussen de ouders.

Deze drie details tonen, juist omdat het om kleine voorbeelden uit de dagelijkse praktijk gaat, dat scholen de opvoeding van de ouders geleidelijk aan afpakken. Als je de lijn doortrekt, zal het proces over 10 tot 20 jaar voltooid zijn en is de strategische doelstelling uit het Communistisch Manifest van Karl Marx en Friedrich Engels (1848) en van de naoorlogse culturele marxisten om het gezin te ontbinden, voor een belangrijk deel bereikt.

Politics

Bevordert associatieverdrag handel en veiligheid?

Een reactie plaatsen

Alexander Pechtold, fractieleider van Democraten 66, is een van de meest fervente voorstanders van het associatieverdrag tussen de Europese Unie en Oekraïne dat vandaag in een raadgevend referendum ter goedkeuring wordt voorgelegd aan het Nederlandse volk. Een referendum waarvan Pechtold overigens de noodzaak helemaal niet inziet, waarmee maar weer eens blijkt dat bestuurlijke vernieuwing bij de D66 in werkelijkheid een wassen neus is – maar dit terzijde.

De afgelopen dagen was hij frequent te zien op televisie en te horen op de radio om zijn standpunt toe te lichten. Hij concentreerde zijn betoog daarbij op drie kernargumenten, namelijk:
1 – Handel
2 – Veiligheid
3 – Help “de jonge generatie” om zich te bevrijden van het verleden

De eerste twee argumenten willen de kiezer overtuigen dat het verdrag gunstig is voor zijn eigen belang doordat handel en veiligheid toenemen, de derde argument is altruïstisch en suggereert dat de Oekraïense jeugd zonder aansluiting bij de Europese handelsruimte veroordeeld is tot een terugval in de duisternis van het sovjet-verleden.

Met het laatste argument appelleert Pechtold aan de vanzelfsprekende wens van de post-68 generaties om zichzelf vrij te ontwikkelen en ook anderen daartoe grootmoedig in staat te stellen.

Laten we de kernargumenten van Pechtold nader beschouwen. Wat bedoelt hij met “de handel”?

De Nederlandse handel, waarschijnlijk. De buitenlandse handel. Maar Nederland handelt met bijna de hele wereld. Handel dus met wie? Met China? Met Canada? Met Suriname? Nee, Pechtold bedoelt de handel tussen Nederland en Oekraïne, dus een zeer klein aandeel van onze buitenlandse handel.

Is het associatieverdrag goed onze buitenlandse handel? Nee, natuurlijk niet. De handelsbetrekking met Rusland zullen namelijk juist te leiden hebben onder ratificatie en inwerkingtreding van het verdrag, en de handel met Rusland is vele malen groter dan die met de Oekraïne.

De buitenlandse handel zal er dus door geschaad worden. Significant en substantieel geschaad worden, als we het in D66-taal mogen formuleren.

En hoe zit het met de veiligheid? Wiens veiligheid? Artikel 4 lid 2f van het associatieverdrag stelt dat er “meer samenwerking tussen de partijen op het vlak van veiligheid en defensie” moet komen. Dat zou in de praktijk de vorm krijgen van gezamenlijke militaire oefeningen en geleidelijke integratie in de NAVO. Rusland ziet dergelijke oefeningen aan zijn grenzen als een provocatie. Als de tweede militaire mogendheid ter wereld door dergelijke oefeningen wordt geïrriteerd, hoe draagt zulks dan bij aan “de veiligheid”?

Het voorstel tot nauwere militaire samenwerking tussen de EU en Oekraïne is juist een voortzetting van de conflictstrategie die Europa sinds de wederopstanding van Rusland op het wereldtoneel volgt. Enerzijds is en blijft de Europese defensie kansloos tegen een mogelijke Russische aanval, omdat de strijdkrachten van de lidstaten decennialang zijn uitgekleed en bovendien worden opgeleid om “vredesmissies” buiten het continent uit te voeren en niet meer getraind zijn op het verdedigen van de eigen landsgrenzen. Anderzijds wordt Rusland steeds meer geprovoceerd met uitbreiding van de NAVO naar het oosten, met financiële en economische sancties wegens de “annexatie” van de Krim, met een kunstmatig lage olieprijs, met onnodig beledigende uitspraken door de presidentskandidate Hillary Clinton aan het adres van de president van de Russische Federatie Vladimir Poetin, et cetera.

D66 is geen voorstander van defensieve herbewapening van de Nederlandse strijdkrachten, maar wel van maatregelen die het militair superieure Rusland tot op het bot tergen. Het lijkt haast of de strekking van het beleid is om Rusland tot een wanhoopsactie tegen Europa aan te zetten, terwijl Europa door het gat in de anti-tankcapaciteit weerloos moet blijven tegen de Russische conventionele overmacht.

Ook het derde argument snijdt geen hout. Want welke “jonge generatie” kan zich door het associatieverdrag eigenlijk bevrijden van het verleden?

Oekraïne bestaat voor ongeveer de helft uit Oekraïners en voor de helft uit Russischtaligen. West-Oekraïne is traditioneel wat meer op het westen gericht, en Oost-Oekraïne wat meer op Rusland. Dat ging prima, zolang niet één van beide kanten de macht naar zich toe wilde trekken.

Onder het regime van Porosjenko zijn de taalrechten van de Russische gemeenschap echter aanzienlijk ingeperkt. Daarmee is een signaal afgegeven aan de Russische helft van de bevolking dat zij erop kunnen rekenen als tweederangs burgers behandeld te worden.

Sterker nog, de dag na het bezoek van Europarlementariërs Guy Verhofstad en Hans Van Baalen aan Kiev in 2014, nam het Oekraïense parlement een wet aan die de tweetaligheid van het land praktisch afschafte. Dit terwijl de Europese Unie nota bene officieel – let wel, officieel – het garanderen van taalrechten aan bijvoorbeeld de Hongaarse minderheid in Roemenië als voorwaarde had opgenomen voor het opnemen van dat land in de EU in 2007. Een sterk staaltje van Brusselse hypocrisie en amnesie zou een EU-scepticus dit wellicht noemen.

De wet werd later deels teruggedraaid, maar de boodschap aan de Russischtalige Oekraïners was duidelijk.

Waar dus de Oekraïense “jonge generatie” wordt bevrijd van het verleden, wordt de Russischtalige jonge generatie beroofd van haar toekomstperspectief. Sterker nog, zij wordt veroordeeld tot een toekomst onder het corrupte regime van premier Porosjenko, die er zijn hand niet voor omdraait om een voormalige buitenlands staatshoofd, Mikheil Sjaakisvili, een paspoort toe te stoppen en tot gouverneur van een Oekraïense provincie te maken die groter is dan zijn voormalige land Georgië. De ultieme vernedering voor de Russischtalige burgers van Oekraïne, dat zelfs een Georgiër met een buitenlands paspoort de voorkeur krijgt boven alle mogelijke Russischtalige kandidaten. Porosjenko, die zijn persoonlijke vermogen van 720 miljoen dollar tijdens zijn ambtsperiode met 20% heeft weten te vermeerderen.

De argumentatie van Pechtold draagt inhoudelijk niets bij tot verheldering van de kwestie waar morgen over gestemd wordt. Zij onthult echter haarfijn dat een politicus, mits hij sympathiek en gematigd is in zijn houding, ongestraft verregaand demagogie en volksverlakkerij kan bedrijven.

Politics

Toetreding Oekraïne slecht idee – 3

Een reactie plaatsen

Een verdere zeer belangrijke reden om Oekraïne geen kandidaat-lid van de Europese Unie te maken, ligt in de bijzondere sociaal-economische omstandigheden van het land.

Oekraïne is een post-communistisch land dat langer dan andere landen, langer zelfs dan Rusland, heeft gewacht met markthervormingen en democratisering. De Oekraïners hebben in december 1991 met overweldigende meerderheid voor onafhankelijkheid gestemd en in de eerste jaren prioriteit gegeven aan zogeheten nation building boven economische hervormingen. Dat blijkt onder andere uit het feit dat de EU Oekraïne pas in 2005 (!) heeft erkend als “markteconomie” en de VS pas in 2006.

In de jaren ’90 werd het land leeggeplunderd door oligarchen die allerlei goederen tegen door de overheid vastgestelde prijzen inkochten, en met aanzienlijke winsten op de wereldmarkt (door)verkochten. Een twintigtal oligarchen bezat omstreeks 40% van de Oekraïense economie.

De rijkste oligarchen hielden zich niet bezig met productie, maar met doorverkopen van gas.

Mede daardoor is de economische groei eigenlijk pas vanaf het jaar 2000 op gang gekomen. Ook die groei was aanvankelijk eenzijdig. De Zweedse econoom Anders Aslund wijst er in zijn standaardwerk Ukriane. How Ukraine became a market economy and democracy op dat de oligarchen die tot 1999 rijk werden met “arbitrage” in de handel van gas, vanaf 2000 rijk werden door de productie van staal. Daardoor ontstond in macro-economische zin weliswaar meer concurrentie en productie, maar het hielp niet bij het ontstaan van een middenklasse en de “gewone man” profiteerde er nauwelijks van.

De huidige president Petro Poroshenko is een van die oligarchen. Hij is rijk geworden door andere het bedrijf Roshen, dat suikergoed produceert, waaraan hij zijn bijnaam “Chocoladekoning” dankt. In maart 2012 werd zijn vermogen door Forbes geschat op 1 miljard dollar.

Roshen

Porosjenko is echter bij lange na niet de rijkste. Dat is Rinat Achmetov met een geschat vermogen van 6,5 miljard dollar. Akhmetov is eigenaar van voetbalclub Shakhtar Donetsk en zit in mijnbouw, financiële dienstverlening, verzekeringen, media, telecommunicatie en onroerend goed.

De oligarchen hebben ook hun eigen “facties” in het parlement, waar zetels te koop zijn voor de hoogste bieder.

Terwijl Oekraïne dus een twintigtal van de rijkste mensen van Europa kent, staat het land op plaats 108 van de lijst van het Internationaal Monetair Fonds van rijkste landen ter wereld, nog onder landen als Namibië, Swaziland en Botswana.

Oekraïne heeft geen politicus van het type Vladimir Poetin gehad, die de macht van de oligarchen heeft gebroken en de belastinginning ter hand genomen heeft – de belastingpolitie in Rusland komt desnoods langs met automatische geweren – en de inkomsten van de staat heeft hersteld.

Mouwinsigne van de Russische Belastingpolitie
Mouwinsigne van de Russische Belastingpolitie

Oekraïne heeft ook geen gas- en olievoorraden die het kan verkopen op de wereldmarkt. In tegendeel, het verkeert in een positie van “strategische afhankelijkheid” van Russische olie- en gasleveranties. Als het lange tijd de rekening niet betaalt, of Rusland anderszins te veel tergt, gaat midden in de winter overal het licht en de verwarming uit.

Aangezien de Oekraïense overheid door de invloed van de oligarchen op het parlement onvoldoende belasting kan heffen over de meest productieve sectoren van de economie, is Oekraïne financieel afhankelijk van leningen van het IMF. Oekraïne heeft in 2008 een IMF-lening van 16,4 miljard dollar toegezegd gekregen, en in juli 2010 opnieuw een lening van 15,15 miljard dollar. In maart 2014 werd een reddingspakket van 14 tot 18 miljard dollar toegezegd.

Een deel van het IMF-geld wordt echter niet geïnvesteerd in de economie, bijvoorbeeld in het verhogen van de productiviteit, maar besteed aan de burgeroorlog.

Het IMF overweegt niettemin om Oekraïne nieuwe leningen te geven en overtreedt daarmee haar eigen “No More Argentina’s”-regel uit 2001 dat je geen geld aan landen moet lenen, als er geen vooruitzicht is dat zij het terug kunnen betalen. Het lijkt er dan ook op dat het IMF onder voorzitterschap van Christine Lagarde – voormalig Frans minister van Economische zaken en Amerikaanse marionet – onder druk van het US State Departement de oorlog van de pro-westerse Oekraïense regering tegen de Russischtalige bevolking van Oost-Oekraïne aan het financieren is.

Kijken we naar de toetreding van een post-communistisch land als Roemenië in 2007, dan kan dat – met alle respect voor land, volk, taal en cultuur van de Roemenen – in economisch opzicht geen wederzijds succes genoemd worden. Er werken momenteel 3 miljoen Roemenen in andere lidstaten van de EU, terwijl er nauwelijks burgers uit andere lidstaten in Roemenië werkzaam zijn. Nederland telde in 2013 volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek 5800 Roemenen die verdacht werden van een misdrijf, terwijl er nauwelijks Nederlandse criminelen in Roemenië zijn. Kortom, het principe van reciprociteit werkt absoluut niet.

Roemenië is een door en door corrupt land. Ook essentiële Europese waarden als taalkundige en andere rechten voor minderheden worden in de praktijk niet nageleefd. In 2013 werd de Nederlander Gabor Landman op een Roemeens politiebureau geslagen en geboeid, omdat hij uitgeprobeerd had of het recht om de politie in het Hongaars te woord te staan in een gebied waar de Hongaarse minderheid woonde, in de praktijk functioneerde.

Als de toetreding van Roemenië al zo problematisch is verlopen, wat mogen we dan van Oekraïne verwachten?

De Oekraïense economie is er nog slechter aan toe dan de Roemeense en heeft minder uitzicht op herstel. Oekraïne is nog corrupter dan Roemenië. De huidige Oekraïense regering heeft zo weinig respect voor de Russischtalige bevolking aan de dag gelegd dat twee oostelijke regio’s zich hebben afgescheiden en het land sinds maart 2014 in staat van burgeroorlog verkeert.

De EU is niet in staat om de Oekraïense economie te integreren. Nog ongeacht de zorgwekkende economische toestand van landen als Griekenland, Spanje, Portugal en Italië, en de miljoenen asielzoekers die momenteel de Noord-Europese landen trachten te bereiken. Zelfs een EU in optima forma zou dit economisch inefficiënte, juridisch krachteloze en politiek instabiele brok niet kunnen verteren.

Politics

Toetreding Oekraïne slecht idee – 2

1 reactie

Een tweede reden waarom toetreding van de Oekraïne tot de Europese Unie geen goed idee is, is simpelweg het feit dat daardoor een “ledemaat” van het mystieke lichaam van het Russische volk zou worden afgerukt.

Naar schatting 40% van de Oekraïense bevolking is Russischtalig. Dat komt neer op ongeveer 18 miljoen zielen. Met de Oekraïne zou de EU tegelijkertijd dus een enorme Russische minderheid binnen de grenzen halen. Een minderheid waarvan een deel – de regio’s rond Donetsk en Loegansk – zich uit protest tegen het centralisme van Kiev reeds hebben afgescheiden.

De beide republieken hebben zelfs aansluiting met Rusland gevraagd, maar dat verzoek is door de lankmoedigheid van de Russische president Vladimir Poetin niet doorgegaan.

De Russen in Oekraïne zouden in één klap de grootste minderheid binnen een lidstaat van de EU worden, waarmee de EU een minderhedenprobleem van ongekende proporties zou binnenhalen.

De EU heeft overigens reeds een Russische minderheid van in totaal 1 miljoen, namelijk in de Baltische staten. Deze minderheid voelt zich in politiek, economisch en cultureel opzicht al twintig jaar gemarginaliseerd, dus daar kan men niet van een geslaagde integratie spreken.

De grenzen van de EU zouden in één klap meer dan 800 km (!) naar het oosten opschuiven. De stad Loegansk ligt strikt genomen zelfs oostelijker dan Moskou.

Qua oppervlakte zou de Oekraïne – als we de overzeese gebiedsdelen van Frankrijk niet meetellen – direct het grootste land van de EU worden. Qua inwonertal zou het met zijn 45 miljoen inwoners op de zesde plaats komen, na Duitsland, Frankrijk, Verenigd Koninkrijk, Italië en Spanje.

Gezien de historische banden tussen de twee landen – Oekraïne was van 1569 tot 1648 onderdeel van Polen, West-Oekraïne zelfs tot 1795 -, zouden daarmee de positie en de invloed van Polen binnen de EU relatief versterkt worden.

Pools-Litouws Gemenebest 16e-17e eeuw
Pools-Litouws Gemenebest

Als Polen en Oekraïne gezamenlijk optreden, zijn ze kwa inwonertal groter dan Duitsland.

Duitsland zou de gelegenheid krijgen om haar economische invloedssfeer uit te breiden naar het oosten, waarmee met name de Fransen en de Britten niet blij zouden zijn en Hongarije zou de banden aanhalen met zuid-oost Oekraïne, dat immers bijna duizend jaar onderdeel is geweest van Hongarije.

karpatalja
Zuid-West Oekraïne

Maar in de praktijk is toetreding van Oekraïne in zijn huidige vorm geheel onmogelijk. De regio’s Donetsk en Loegansk hebben zich immers de facto afgescheiden van Oekraïne. Hoewel zij nog niet als onafhankelijke staten erkend zijn, hebben zij hun positie door het tweede verdrag van Minsk (februari 2015) geconsolideerd.

Hoewel het uiterst onwaarschijnlijk is dat Donetsk en Loegansk hun hard bevochten vrijheid zullen opgeven, beschouwt de Oekraïense regering beide volksrepublieken nog als “tijdelijke bezette gebieden”.

Hetzelfde geldt voor het schiereiland Krim, dat zich niet alleen heeft afgescheiden van Oekraïne, maar zelfs heeft herenigd met Rusland. De Krim – dwz de federale stad Sebastopol en de Autonome Republiek de Krim – maakt sinds 21 maart 2014 officieel deel uit van de Russische Federatie, maar de Oekraïense president Pjotr Porosjenko heeft in juni 2015 jn zijn inaugurele rede gezegd dat Oekraïne de Krim “nooit zou opgeven”. Met toetreding van de Oekraïne zou de EU dus de aanspraken van Oekraïne op Russisch grondgebied overnemen, en daarmee een blijvende bron van spanning. Zou Porosjenko proberen de status quo te doorbreken, dan kan de Krim zelfs een casus belli worden.

De enige oplossing daarvoor is het erkennen van de afgescheiden volksrepublieken, maar daarmee zou de EU de nieuwe lidstaat tegen zich in het harnas jagen.

Kortom, door de weg in te slaan naar een lidmaatschap van Oekraïne, steekt de EU zich in een geopolitiek wespennest.

History, Politics

Toetreding Oekraïne slecht idee – 1

Een reactie plaatsen

Nederland heeft in maart 2014 in een EU-associatieverdrag met Oekraïne ondertekend. Zo’n verdrag vormt de eerste stap naar toetreding van een land tot de Unie.

Toetreding van de Oekraïne tot de EU is echter een zeer slecht idee.

Oekraïne is namelijk een multi-nationaal en multi-etnisch land dat sinds het ontstaan van het idee van de onafhankelijkheid – overigens relatief recent – altijd een dubbele oriëntatie heeft gehad. De kozakkenhoofdman Bogdan Chmelnitzky, die in 1648 na een opstand tegen de Poolse adel de eerste onafhankelijke kozakkenstaat oprichtte, was in zijn buitenlandse politiek op Rusland gericht, terwijl vijftig jaar later hetman Mazepa de kozakkenstaat bij Zweden wilde laten aansluiten. Dat ging niet door doordat Rusland de oorlog tegen Zweden won in de historische veldslag bij Poltava (1709).

Het land heeft ook twee grote gemeenschappen, die grotendeels samenvallen met de taalgroepen: etnische Oekraïners en etnische Russen. Zolang geen van beide groepen het gevoel heeft benadeeld te worden, zijn die verschillende oriëntaties meer een verrijking dan een reden voor verdeeldheid voor de bevolking van Oekraïne.

Oekraïne is eigenlijk een soort “brugland” of “overgangsgebied” tussen Europa en Rusland. Een dergelijk gebied moet ook als zodanig bestuurd worden: met maximaal respect voor de etnische en taalkundige identiteit van de deelstaten. Oekraïne zou op Zwitserse grondslag georganiseerd moeten worden, waarbij de etnische groeperingen die het land uitmaken, regionaal en lokaal zo veel mogelijk hun eigen zaakjes mogen regelen.

Oekraïense regeringen zouden ongeacht hun ideologische signatuur in hun buitenlandse politiek en in hun handelspolitiek, juist geen keuze voor Oost of West moeten maken, maar goede betrekkingen met zowel Duitsland als Rusland moeten onderhouden. Het moet vooral niet kiezen tussen Oost en West, want dan raakt ten gevolge van die eenzijdige oriëntatie automatisch de ene of de andere gemeenschap in het gedrang.

De problemen zijn begonnen met de toenmalige president Viktor Janoekovitsj. Aanvankelijk probeerde hij de betrekkingen met zowel Rusland als de EU aan te halen. Omdat het post-communistische land echter dringend behoefte had aan buitenlandse investeringen, begon hij onderhandelingen over toetreding tot de EU, in de hoop op financiële en andersoortige steun. Daar zag hij echter mede door Russische druk vanaf.

Vervolgens deed Moskou hem een aanbod, dat in talrijke opzichten veel gunstiger was. Janoekovitsch nam dat aanbod, dat veel meer perspectieven bood voor de ontwikkeling van Oekraïne, wél aan.

Vervolgens brak er een opstand uit, moest Janoekovitsj vluchten en geraakte de pro-westerse oligarch Porosjenko aan de macht, die het associatieverdrag met de EU alsnog ondertekende.

Porosjenko maakte daarmee dezelfde fout als Janoekovitsj, maar dan naar de andere kant. Bovendien toonde hij geen enkel respect voor het Russische deel van de Oekraïense natie.

Sterker nog, de dag na het steunbezoek van EU-functionarissen Verhofstad en Van Baalen, nam het parlement een wet aan die het recht op het gebruik van de Russische taal drastisch inperkte.

Het signaal aan Oost-Oekraïne was duidelijk: onder Prosjenko zou Oekraïne zich aansluiten bij het Westen en de Russen zouden tweederangsburgers worden.

Education

Tips voor beter basisonderwijs

Een reactie plaatsen

In aanvulling op het vijfpuntenplan voor het reorganiseren van Nederlandse scholen dat dinsdag op www.michielklinkhamer.com is gepubliceerd, bieden we nog een aantal aanvullende tips voor het onderwijs op lagere scholen.

Verwijder digitale schoolborden uit het klaslokaal. Vervang ze door schoolborden. Dat geeft meer rust, is minder vermoeiend, minder schokkend en is beter voor de ontwikkeling van het voorstellingsvermogen.

Schaf het debiele “continurooster” af, samen met de hele “permanente educatie”. Daardoor moeten kinderen nu verplicht een deel van de pauze gezamenlijk in de klas eten – vaak zelfs met de TV aan – en een ander deel van de pauze doorleren. Dat is niet goed voor de spijsvertering en vermindert het herstellen tussen de lessen door. Het “voordeel” daarvan, is dat de leerkrachten dan een half uur eerder naar huis kunnen. Dat is de omgekeerde wereld. De leerkrachten zijn er voor de kinderen en niet andersom. De hele organisatie van het onderwijs is immers dienend aan de leerbehoeftes en de ontwikkeling van het kind, niet andersom.

Doordat de toetsing van deze nieuwe dwangmaatregel van de overheid – bij gebrek aan marktwerking in het onderwijs – niet bij de ouders van de kinderen ligt, maar bij de zoveelste linkse stichting die op een ander vlak van de onderwijs-DDR functioneert en precies dezelfde ideologie heeft als de scholen zelf, wordt er valselijk geconcludeerd dat het continurooster een zegen zou zijn voor de kinderen. Dit is een moedwillige vervalsing, want kindjes vinden het helemaal niet leuk en worden er vaak zelfs een beetje “hyper” van.

In een sector waar geen pluriformiteit meer is, laat staan oppositie, krijg je net als in de echte DDR, altijd het onderzoeksresultaat dat de Partij wenst.

Dat brengt ons bij het volgende punt. Kwaliteitscontrole zou moeten worden toevertrouwd aan organisaties die door de ouders worden uitgekozen. Het is immers in hun belang dat hun kinderen goed onderwijs krijgen. Door scholen meer marktgericht te maken, waarbij de ouders vraag hebben naar goed onderwijs voor hun kinderen en de scholen concurreren om ouders goed onderwijs aan te bieden, komt de kwaliteitscontrole uiteindelijk bij de ouders te liggen.

Als een school slecht is, moeten ouders met hun voeten kunnen stemmen. Dat is nu in de praktijk lastig om een aantal redenen, waarvan de belangrijkste zijn:
1 – postcodebeleid: veel gemeentes verbieden ouders op om naar een andere school te gaan en dwingen hen om uit een kleine en vaststaande groep slechte scholen te kiezen
2 – leerlingvolgsysteem: dit DDR-rapport, waarin zo veel mogelijk objectieve en subjectieve informatie over leerlingen wordt opgenomen, wordt vaak negatief aangepast, zodra de school hoort dat een leerling de school gaat verlaten. Als een juf bijvoorbeeld een negatieve voorkeur heeft gehad voor een bepaald kind – hetgeen regelmatig voorkomt – en de ouders halen het van school omdat het slecht is voor het zelfvertrouwen van hun kind, als het voortdurend gediscrimineerd wordt, zal ze geneigd zijn allerlei slechts in haar rapportage over het kind te zetten. Daarmee hoopt ze zichzelf in te dekken. De school steunt haar daarin meestal, want scholen verliezen geld als ze minder leerlingen hebben en geld is natuurlijk belangrijker dan een rechtvaardige en correcte afhandeling van een vertrek. Dat is uitermate onredelijk en unfair voor het vertrekkende kind – in feite zelfs frauduleus -, want dan komt het kind met een hypotheek binnen bij de nieuwe school en moeten de ouders God bidden dat de nieuwe juf door de rapportfraude heen prikt.
Het sfeertje op veel scholen is dermate sektarisch en ideologisch, dat vertrekkers vaak als afvalligen worden gezien. Het is algemeen bekend dat veel ouders het als uiterst problematisch beschouwen om een nieuwe school te vinden, omdat veel scholen zo slecht zijn.
Scholen weten dat en geven de schuld vaak liever aan het vertrekkende of aankomende kind dan de hand in de boezem van de eigen sector te steken. Veel scholen houden niet van kinderen die te veel van school wisselen. Die “shoppen” of “hoppen”. Dat dwingt de scholen immers met de neus op het feit dat de toestand van het onderwijs in Nederland rampzalig is. Dat willen ze niet omdat ze zelf denken dat het geweldig is.

Een aantal scholen heeft – naar voorbeeld van TV-programma’s waarin zangers worden beoordeeld door het studio-publiek – de gewoonte ontwikkeld om na een voordracht van een leerling de rest van de klas om “tips & tops” te vragen, ja zelfs een beoordeling te laten suggereren voor de voordracht die het klasgenootje zojuist heeft gehouden.

Dat is pedagogisch uiterst slecht. Bij de beoordeling van een medeleerling door leeftijdsgenootjes, speelt de sociale positie van die leerling immers een belangrijke rol. Populaire kindjes krijgen vaak betere scores dan minder populaire kindjes. Als dan ook nog de juf meegaat in het volksgericht, wat ze vaak doet om háár populariteit in de klas te vergroten, krijgt een kindje dat een sociaal niet optimale positie heeft, ook nog eens de wrange smaak in de mond van een onrechtvaardige beoordeling ten gevolge van dat gebrek aan populariteit.

Bovendien worden kindjes dan gewend gemaakt aan het verwerpelijke verschijnsel dat de meerderheid de eenling gaat zitten beoordelen. Dat moet je nooit doen. Je moet de eenling juist ten allen tijden beschermen tegen de meerderheid. Een voor allen, allen voor een.

Laat de beoordeling van voordrachten over aan de leerkracht. Die moet zelf de verantwoordelijkheid voor de beoordeling nemen en die niet afwentelen op de leerlingen.

Schaf de overbodige en schadelijke studie “onderwijskunde” af. Kinderen hebben pedagogen nodig, geen onderwijskundigen. Dat is één grote improductieve en geldslurpende linkse banenmachine, waardoor bovendien veel te veel abstracte ideeën in de realiteit terechtkomen. Voor onderwijskundigen is het klaslokaal in feite een laboratorium.

Schaf het vak nieuwsbegrip af. Het wereldnieuws is niet voor kinderen. Schaf maatschappijleer af, het is aan de ouders om de kinderen over de maatschappij in te lichten. Schaf vakken als International Primary Curriculum af en herstel geschiedenis, aardrijkskunde en kunstonderwijs als onafhankelijke vakken.

Schaf schooltelevisie af. Dit kan eenvoudigweg bereikt worden door de subsidie daarvoor af te schaffen of doordat scholen geen schoolTV meer afnemen.

Er moeten nieuwe schoolboeken geschreven worden of tijdelijk oude gebruikt worden. Dan zijn we in één keer af van zaken als “redactiesommen”, “veilig leren lezen”, “methodes” (in plaats van boeken) en alle verwarrende concepten en al het verwarrende taalgebruik waar de huidige schoolboeken bol van staan.

Geen meerkeuzevragen op de lagere school natuurlijk. Het lijkt makkelijk, maar is in werkelijkheid moeilijker. Je wordt lui en verward. “Wat is de juiste schrijfwijze: 1 – schol, 2- sgool, 3 – school?”

Als je kinderen gelijk leert dat je het woord “school” als “school” moeten schrijven, plegen ze één inspanning. Die moeten ze wellicht nog wat herhalen en dan kennen ze het voor de rest van hun leven. Door drie mogelijkheden te geven, ontneem je ze het gemak en de gunst van optimaal resultaat door één inspanning, bied je ze twee foutieve schrijfwijzen die wel degelijk in het geheugen en het onbewust opgeslagen worden en maak je ze lui omdat ze het juiste antwoord niet zelf hoeven op te hoesten. Ze moeten het slechts “herkennen”. Herkennen is echter een fundamenteel andere vaardigheid dan weten of reproduceren.

Stop met het infantiele “fonetische” alfabet, waarbij kinderen in de eerste klas, pardon, groep 3, de namen van de letters niet mogen leren maar de nagebootste klant van de letter als naam moeten gebruiken. Dat is dubbel werk. Eerst heet de E de “uh” en de P de “puh”, de S de “sss” en de L de “lll” en dan mogen de kindjes een jaar later de échte namen van de letters leren. Het werkt wel, maar het is minder vermoeiend om het in één keer te doen. Bovendien is het infantiliserend om kinderen op die manier een alfabet aan te leren, zoals wel meer zaken in het onderwijs infantiliserend zijn die later op dit blog aan bod zullen komen.

Stop het gebruik van onleesbare printjes en stenciltjes. Het is een schande om die aan je leerlingen voor te leggen.

De kwaliteitscontrole moet zich vooral richten op de leerkrachten. Momenteel wordt slechte en matige leerkrachten eindeloos de hand boven het hoofd gehouden omdat het zogenaamd heel moeilijk is om een slechte leerkracht te ontslaan. Er is de redactie zelfs een geval uit een school in Amstelveen in 2014 bekend, waarbij uit een klas van 28 leerlingen van groep zes na een conflict tussen ouders en leerkrachten 10 kinderen door hun ouders van school gehaald werden, omdat de leerkracht werd gehandhaafd.

De klagende ouders werden afgeschilderd als roddelaars en samenzweerders, de ouders van kinderen die positief door de juf werden gediscrimineerd werden tegen de afvallige ouders opgezet, kortom, allemaal heel sekte-achtig.

In dit voorbeeld werd in feite het belang van één volwassene zwaarder gewogen dan dat van 10 kinderen.

Ontsla altijd de slechte leerkracht, in plaats van hem eindeloos de hand boven het hoofd te houden. Het ontslagrecht van leerkrachten moet versoepeld worden. Want kinderen hebben recht op goed onderwijs en daarvoor hebben ze een goede leerkracht nodig.

Betaal leerkrachten meer, zodat het vak betere en ambitieuzere personen aantrekt.

Sluit de Pedagogische Academie – die is te verrot om te kunnen worden hervormd – en vervang haar door een geheel nieuwe instelling.

Laat kinderen de leraar met U en bij zijn achternaam aanspreken. Kinderen hebben een natuurlijk ontzag voor de leraar. Neem hen dat niet af.

Het “leerlingvolgsysteem” moet worden afgeschaft. Een kind is er niet om van bovenaf gevolgd te worden, maar om zich opwaarts te ontwikkelen. Alle gegevens die de school over het kind bijhoudt, moeten eigendom zijn van de ouders. Die moeten kunnen beslissen of ze die gegevens geheel of gedeeltelijk delen met een nieuwe school of met andere instelling. Het zijn immers hun kinderen.

Tot slot, een zeer pijnlijk gemis op veel scholen en een zeer welkome aanvulling op het schoolonderwijs is toneel. Door toneelvoorstellingen te houden kunnen kinderen leren een andere sociale positie in te nemen en even een ander sociaal perspectief te hebben. Dat is beter en fundamenteler dan welke vorm van “maatschappijleer” dan ook. Het traint hun geheugen en leert hen om op een andere manier met elkaar samen te werken. Bovendien leren ze zo om hun gevoelens te vertolken, om te spreken in het openbaar en om verschillende menselijke emoties op een speelse manier beter te leren kennen. Door even “iemand anders te zijn”, krijgen ze een nieuw bewustzijn van wie ze zelf zijn.

En hoe meer ze beseffen wie ze zelf zijn, hoe beter wij ons werk gedaan hebben.

Education

Opzet voor nieuwe Nederlandse scholen

Een reactie plaatsen

Er is in Nederland niet alleen veel mis met de inhoud van het onderwijs, ook de ontwikkeling van de juridische vorm van de scholen is op een doodlopende weg geraakt.

Wat betreft de inhoud, is genoegzaam bekend waar de problemen liggen: na de mislukking van een radicale linkse overname in het Westen en het ontstaan van de Koude Oorlog, heeft links gekozen voor een geleidelijke overname van een aantal maatschappelijke sectoren, waaronder het onderwijs. In het kader van deze “lange mars door de instituten”, naar voorbeeld van de “lange mars” van het geliefde linkse voorbeeld, – de Chinese massamoordenaar Mao Zedong – zijn de universiteiten, hogescholen, lerarenopleidingen, adviescolleges, educatieve uitgeverijen en stichtingen en natuurlijk de scholen zelf overgenomen door de zogeheten pensée unique, de monistische linkse ideologie.

Net zoals in Oost-Europa alle dissidenten uit het maatschappelijke leven werden verdrongen, hebben de linkse fanatici álle enigszins betekenisvolle liberale of christelijke denkers en doeners uit het onderwijs verwijderd. Ze hebben een soort onderwijs-DDR gecreëerd, waar iedereen aan de buitenkant vrolijk is, – net als in de echte DDR – maar aan de binnenkant onzeker of bang.

Andersdenkende ouders hebben al lang geleerd om hun opvattingen te verbergen, want net als in de echte DDR, wordt je familie gepakt als je uiting geeft aan je afwijkende meningen. Dat gebeurt door diezelfde juf die vol geloof in valse concepten en vervuld van een misleide bezieling voor de klas staat. Die gaat je kind dan anders behandelen, en dan doorgaans niet in positieve zin. Het is te primitief voor woorden, maar in de praktijk is het zo, dat als je kritiek hebt op een aspect van het beleid van de school, dan wordt je kind gepakt.

Het gebeurt geheel vanzelfsprekend, vanuit het onderbewuste van die juf.

Dat zie je bijvoorbeeld bij de vernietiging van het culturele erfgoed van Nederland, in de vorm van de aanval op Sinterklaas en Zwarte Piet. Ergens wordt ten onrechte beweerd dat de figuur van Zwarte Piet uit de slavernij stamt en dat het racistisch is, en álle scholen en álle leerkrachten nemen dat standpunt als nieuwe waarheid over, terwijl ze voor die geplande aanslag op de Nederlandse cultuur geen van allen vonden dat Zwarte Piet racistisch was.

Nu het onderwijs inhoudelijk is vernietigd, is de tijd rijp geworden voor de extreme centralisering van het onderwijs. Linkse samenlevingen hebben uiteindelijk allemaal behoefte aan een Grote Leider, dus dat is ook zo in de onderwijs-DDR. Allemaal analoog aan de manier waarop samenlevingen in Oost-Europa na de Tweede Wereldoorlog werden bezet, versplinterd getransformeerd en uiteindelijk gecentraliseerd.

Ook op een aantal Vrije Scholen is dat helaas het geval. Daar is het eigenlijke model van het onderwijs voor de toekomst gegeven, – gezien de grote ruimte voor de individuele ontwikkeling van het kind – en daar is door de intellectuele stoottroepen van de Vanzelfsprekende Linkse Ideologie het hardst gewerkt om de morele toekomst van de mensheid te vernietigen. Gevolg: iedereen draagt andere kleding, maar ze denken allemaal hetzelfde. De vrijheid wordt uitsluitend uiterlijk beleefd, maar inhoudelijk en spiritueel is er van het vrijeschoolonderwijs op dergelijke scholen weinig meer over.

Het antro-lettertype blijft gehandhaafd, maar de etherlichaampjes van de kindertjes worden gelijkgeschakeld en geconfigureerd tot geleider van impulsen die van bovenaf worden ingegoten.

Scholen zijn middels financiering afhankelijk gemaakt van de eisen van de onderwijsinspectie van het ministerie van Onderwijs. Dat hoeft niet. Je kunt als overheid ook geld verstrekken om onderwijs mogelijk te maken, zonder je met de inhoud te bemoeien.

Tegelijk zijn ze intern afhankelijk geworden van de directeur. Dat was vroeger vaak een persoon die ook les gaf, maar tegenwoordig is het een – vanzelfsprekend linkse – bestuurder.

Van onderaf is de vertegenwoordiging van de ouders, voor zover die bestond, vervangen door de zogeheten Medezeggenschapsraad, die door de overheid is ingesteld en volgens overheidsregels moet functioneren, maar niettemin wordt gezien als vertegenwoordiging van de ouders. De MR is dat niet, omdat zij maar voor de helft uit ouders bestaat, en voor de andere helft uit docenten. Dat is als een Tweede Kamer, waar voor de helft volksvertegenwoordigers in zitten en voor de helft leden van de regering.

Daarbij lijdt de MR in de praktijk onder de linkse collectieve cultuur, dat wil zeggen dat geforceerde harmonie als beter gezien wordt dan constructieve diversiteit.

Om scholen te genezen, moet de MR worden vervangen door een Ouderschapsraad, waarin uitsluitend ouders zitten. Die kunnen dan hun besluiten voorleggen aan de docenten die dan argumenten moeten aanvoeren om ze niet over te nemen.

Belangrijke beslissingen – zoals de aanstelling van een nieuwe directeur en aanname of ontslag van nieuwe leerkrachten – moeten volgens directe democratie genomen worden, dat wil zeggen dat de ouders daarover mogen stemmen.

Ook moeten de ouders van de school via email op de hoogte gehouden worden van de toestand waarin de school verkeert.

De kardinalen uit de linkse kerk hebben inmiddels scholen massaal met elkaar laten fuseren en de directeuren van de scholen onderworpen aan gecentraliseerde besturen. Daardoor heb je een soort parochies gekregen die ressorteren onder educatieve bisdommen. In de praktijk functioneren die centrale besturen op afstand en grotendeels anoniem. Vaak vallen drie, vijf, tien of zelfs meer scholen onder één “bestuur”. Die besturen vormen een neuro-endocrien carcinoom van één grote linkse banenmachine, enigszins vergelijkbaar met de commissariaten in het bedrijfsleven.

In gevallen waar het “bestuurswerk” onbetaald is, bestaat een hoog risico op corruptie. De redactie heeft gevallen gezien van een “onbezoldigd” bestuur, waar de anti-pestmethode door de school werd aangekocht via het educatieve adviesbureautje van de bestuursvoorzitter. De MR kefte even, maar ging al snel weer kwispelen.

Die besturen vervullen in feite de rol van de ouders en moeten zo snel mogelijk worden afgeschaft.

Die fusies moeten worden tenietgedaan en scholen moeten verder als onafhankelijke school, want alleen onafhankelijke scholen kunnen door de ouders gecontroleerd worden. Controle door ouders is natuurlijk essentieel omdat de kinderen van de ouders zijn en niet van de overheid.

Daarmee kan de huidige totalitaire linkse structuur doorbroken worden, dat de lichamen van de kinderen toebehoren aan de ouders, maar de zielen aan de school.

Scholen en besturen hebben vaak de vorm van een stichting. Dat is met opzet gedaan omdat stichtingen minder democratisch zijn. In een vereniging moet de directeur immers voor de ledenvergadering rekenschap afleggen voor zijn beleid. Doet hij het niet zoals de ouders het willen, dan kunnen zij hem via de ledenvergadering opdracht geven om zijn beleid bij te stellen. Weigert de directeur, dan kan hij worden gewaarschuwd en bij de derde keer worden verwijderd.

Scholen zouden dus moeten worden getransformeerd van stichtingen tot verenigingen.

Tevens moet de functie van directeur moet worden afgebouwd. De functie van bestuur moet worden overgenomen door de algemene ledenvergadering van de vereniging.

Het belangrijkste is natuurlijk, dat scholen zich moeten emanciperen van overheidsdwang. Dat kan door constructief en collectief verzet te plegen tegen de richtlijnen van de onderwijsinspectie. Daarbij zijn twee uitkomsten mogelijk: ofwel de overheid blijft de scholen met belastinggeld financieren, maar doet dat zonder zich te bemoeien met de inhoud van het onderwijs. De onderwijsinspectie wordt dus per direct afgeschaft. Of simpelweg genegeerd. Als voldoende scholen dat doen, kan de overheid het niet meer maken om al die scholen als straf hun financiering te ontzeggen.

De tweede uitkomst is dat scholen zelfstandig verder gaan. Dan moeten ouders meer bijdragen gaan betalen, maar dat is geen probleem. Ouders klagen in de praktijk dat zij daar geen geld voor hebben, maar dat is niet waar. Ze zijn gewend om het aan andere zaken te besteden, zoals tweede auto’s, vakanties, uitbouw aan het huis, voetbalwedstrijden, et cetera. Ouders moeten dus leren hun prioriteiten te herschikken en goed onderwijs voor hun kinderen weer op plek drie zetten, na onderdak en eten.

Eigenlijk heb je op scholen een proces analoog aan de Cruyff-revolutie bij Ajax nodig, waarbij van een beursbedrijf weer een voetbalclub gemaakt wordt en ex-sporters – lees: pedagogen – weer de dienst uitmaken.

Dus samenvattend:

Om scholen te genezen, moeten ze eerst weer vrij, pluriform en transparant gemaakt worden. Dat kan via een vijfstappenplan

1 – Verzelfstandiging van scholen van de overheid
2 – Vervanging van de juridische vorm van stichting door die van vereniging
3 – Terugdringen van de rol van directeur
4 – Afschaffing van de besturen
5 – Ongedaan maken van de fusies

Dat zal in de praktijk natuurlijk niet altijd makkelijk zijn maar dit is de manier waarop het moet gebeuren.

Education

Huiswerk

Een reactie plaatsen

Huiswerkopgave van een school in Midden-Nederland deze maand:

[begin]

Opgave C. Kim en Tim

Kim en Tim laten hun hond Willem uit.
Plotseling komt een grote Deense dog aanhollen. Hij besnuffelt Willem even en hurkt in het gras om zijn behoeften te doen.
“Kom gauw mee, Willem”, zegt Tim nerveus.
Hij voelt zich niet op zijn gemak.
“Dat beest doet niks”, zegt Kim geruststellend.
“Dat moet je anders niet zeggen. Kijk die enorme hoop bij zijn achterpoten maar eens.

Vragen
1. Welk woord geeft aan dat Tim een beetje bang is?
2. Wat bedoelt Kim met Dat beest doet niks?
3. Wat bedoelt Tim met die enorme hoop?

[einde, cursiveringen in origineel]

De leerplicht wordt hier gebruikt om de blik van de kinderen langs de anale fantasieën te leiden van een anonieme viezerik ergens ergens achter een door overheidsgeld gesubsidieerd bureau, op het Departement of in een of andere linkse stichting, waarvan de natte winden uit zijn onderbuik, pardon de vruchten van zijn nobele pedagogische werk, door een perfect functionerende hiërarchische keten in het klaslokaal worden geleid.

Een nieuw hoofdstuk in de anale fixatie van bepaalde personen die aan de leerboeken mee mogen schrijven. De heerschappij van dit soort gedegenereerde levensvormen, die zo kenmerkend is voor een cultuur in verval, is natuurlijk mogelijk gemaakt doordat eerst alle niet linkse elementen uit de onderwijsprovincie op transport zijn gezet, waarna vervolgens na 30 jaar alleenheerschappij het slechtste van het slechtste in deze pleepot is komen bovendrijven.

Dit volgens het principe van de kakistocratie (pun intended), dat wil zeggen de “heerschappij van de slechtsten”, afgeleid van het Griekse woord κάκιστος (= slechtst).

Let op hoe de auteur, ongeduldig op zijn door de staat gesubsidieerde bureaustoel heen en weer draaiend, probeert om de kinderfantasie langs bepaalde beelden te voeren: het hurken in het gras om de hondenbehoefte te doen, de “erorm” hoop, benadrukt door het cursief, die “bij zijn achterpoten” ligt, fantastisch.

Je mag waarschijnlijk al blij zijn dat dit niet op het digibord als filmmateriaal tijdens de verplichte gezamenlijke lunch voorbij komt.

Maar laten we de zaken van hun positieve kant bekijken: hier worden op een ludieke wijze twee vakken vermengd tot een humoristische hybride, namelijk het vak taal en het onderdeel poepologie van het vak ontlastingskunde.

Het wordt tijd om de Alpheüs en de Peneos om te leiden, c.q. Maas en Waal.

Wie reinigt de Augiasstal van het Nederlandse schoolonderwijs?

[cursivering van de redactie]